Ćah spěcha přez krajinu. Wjedro je rjane, słónčne. Trochu chłódno drje je, ale to je w adwenće normalne. W spěšniku z Berlina do Drježdźan sedźi Simona, młoda žona, kotraž ćěka. To pak sobupućowacy njepytnu, chibazo so dźiwaja, čehodla sedźi młoda žona w rukajcach w poměrnje ćopłym ćahu. Chcu wam stawiznu Simony tuž wot spočatka powědać:

Narodźiła je so do intaktneje swójby w Berlinje. Nan dźěłaše w fabrice, mać na někajkim zarjedźe. Zažne dźě­ćatstwo bě zbožowne. Wjele rjanych do­žiwjenjow měješe ze swojim bratrom Lutzom­. Jako bě Simona dźewjeć lět, pak so bjezstarostne žiwjenje za nju njejapcy skónči. Při ćežkim wobchadnym njezbožu na awtodróze su nan, mać a bratr žiwjenje přisadźili. Při čakanju zatykaneje dróhi dla bě LKW bjez borzdźenja do jich awta zajěł. Njemějachu žanu šansu.