„Na serbskosći je so mi přeco hižo zhromadnosć lubiła. Wobdźiwuju žiwu kulturu, předewšěm zhromadne spěwanje a hudźenje“, zwuraznja Felicia Touvenotec.

Narodźiła so a wotrostła je mjeztym 22lětna w francoskim měsće Nancy, na sewjerowuchodźe kraja, njedaloko němskeje hranicy. „Moja mać jako rodźena Konječanka ze mnu serbsce rěči, tuž mi rěč cuza njeje. Něhdźe jónu wob lěto běch jako dźěćo we Łužicy a sym swójbnych wopytała. Jónu bě mje kmótra na nabožny tydźeń w Chrósćicach přizjewiła. Na njón so derje dopominam, dokelž móžach tam z dźěćimi cyły čas serbować. Dožiwich pak tež jutry a dalše nałožki we Łužicy. Tehdy kaž dźensa so wjeselu serbsku rěč słyšeć a rěčeć. To je něšto cyle wosebite za mnje, wšako je wona zdobom wažny dźěl mojeje identity.“