Decemberske słónco mile swěći a ze swojimi pruhami zymsku krajinu pozłoća. Haj, tu w reha-klinice w Rudnych horach je lochka zymička zaćahnyła. Krajina je ze sněhom poćehnjena. W klinice samej je wšudźe přijomnje ćopło.

Rolf, młody muž srěnjeje postawy, sedźi na swojim łožu. Dopołdnja je wšelake terapije měł. Nětko ma swobodne. Jeho sobupacienta su dźensa pušćili. Nowy ma hakle nazajtra přińć. Tuž je Rolf sam w stwě. Poprawom je tróšku pospać chcył. Tola dotal so jemu to poradźiło njeje. Přeco zaso spěchaja mysle do blišeje a dalšeje zašłosće. Tydźeń dyrbi hišće w klinice přebywać, potom smě domoj. To budźe něšto dnjow do hód. Ale što jeho doma wočakuje? Nochce na to myslić, a tola to přeco zaso dyrbi.

Zo bychmy Rolfowe starosće zrozu­mili, podajmy so zhromadnje do zašłosće.