„Wšo ma swój čas. Kóžda wěc pod njebjom ma swój čas. Je čas so narodźić a čas wumrěć. Je čas sadźeć a čas wutorhować, štož bě nasadźane. Je čas morjenja a čas hojenja, čas torhanja a čas twarjenja. Je čas płakanja a čas smjeća, čas žałosćenja a čas rejowanja,“ čitamy w swjatej knize. A tak nasta čas tež za mje, so pomałku z Lipskom, Lipšćanskimi přećelemi, ze sorabistiku a srjedźnej Němsku rozžohnować. Při tej přiležnosći směm snano kusk bilancować – kak je so moje žiwjenje za lěto studija sorabistiki změniło? Koho sym zeznał? Kelko informacijow su sej moje mozy wobchowali a kelko kilogramow je moje ćěło přibyło?

Před wočomaj widźu małkeho Kryštofa, kak sedźi w ćahu, kotryž so na puć ze złoteje Prahi do sewjernych sakskich kónčinow podawa. Slěbornopěnata Wołtawa běži přez kamuški krasnych Praskich přibrjohow, na mosće stejacy swjaty Jan melancholisce hlada na złote třěchi a špice gotiskich a barokowych cyrkwjow a wěčnje wobstražuje spowědne potajnstwo dawno zemrěteje srjedźowěkowskeje kralowny.