Statna rěčnica a dźiwadźelnica Andreja Bulankowa w portreće

„Moja wutroba bije za dźiwadło. Jako šulerka chcych přeco do młodźinskeho dźiwadła, njejsym pak sej zwěriła. W Chrósćicach sym drje w šulskej skupinje sobu hrała, ale hakle w dwanatce sej prajach: Nětko abo nihdy! Prěnja inscenacija bě ,Žiwjenje bjez zawěškow‘, z kotrejž so swojemu sonej dale přibližowach.“ Takle zjima Andreja Bulankowa swój puć na jewišćo. Kročel wot młodźinskeho do profesionalneho dźiwadła bě za nju tuž logiska: „Wobhonich so pola tehdyšeho nawody gymnazialneho ćělesa Michała Lorenca, hač njemóhła so z elewku NSLDź stać. Wón měnješe, zo raz pohladamy. K tomu přińdźe, zo je jeho naslědnik Torsten Schlosser runje přichodnu hru ze šulerjemi nazwučował. Za kruch „Na frasu!‘ dyrbjachmy scenisce improwizować. Přihotowach so tehdy runje na maturu, a premjera by hakle po wotzamknjenju była. Tohodla Torsten namjetowaše intendantej Lutzej Hillmannej poručić, mje předrěčeć dać. Dóstach termin za rozmołwu a předehru – a nadobo běch elewka činohrajneho studija.“