Blachowe instrumenty, death metal a słowjanske zynki z jedneje ruki

„Blachowa kista“ rěka na trochu schowanej tafličce na kromje Nowych Poršic. Tam ma instrumentytwarc Constantin Nürnberger swoju dźěłarnju. W minjenych třoch lětach je sej ju krok po kroku w bywšej bróžni dźěda a wowki wutwarił. Byrnjež hišće wšitko hotowe njebyło, hižo pilnje najwšelakoriše dźěła wukonja, nadawkowa knižka je derje pjelnjena.

„W lětnich prózdninach mějach 60 pozawnow tu. To so najprjedy raz dźiwaš, kelko ludźi w našej wokolinje na tajkim instrumenće hraje. Ale mamy we Łužicy tójšto pozawnowych chórow – štož mje wězo wjeseli –, a kóždy instrument dyrbi so prawidłownje hladać, ewentualnje wuporjedźić a hłosować. A jedna-li so wo blachowy dujerski, wězo tež polěrować. Sym wuknył, zo směš hakle potom, móžeš-li so w blachu špihelować na wašnje, zo móhł so truhać, woprawdźe wo polěrowanju rěčeć. Wšo druhe je kepsanka“, młody rjemjeslnik powěda.