Rentnar a što potom – wuměnkarsku swobodu wužiwać abo wužadanje přiwzać (33)

Ludźi ze słódnym mjedom zapleńčić, so zamołwiće wo wěstotu druhich starać a lubowarjow chóroweho spěwanja z lóštnymi pěsnjemi zawjeselić ma mjeztym 80lětny agilny Pěskečan Beno Pólk za samozrozumliwe. Tele tři wužadace ­činitosće wobhladuje wón jako nošne stołpy swojeho wuměnkarskeho derjeměća. Formował a skrućił bě sej je z přikubłanymi kajkosćemi z časa dźěćatstwa.

Narodźiwši so w druhim lěće suroweje Druheje swětoweje wójny nazhoni jako najmłódše mjez sydom Pólkec dźěćimi, što rěka pod chuduškimi poměrami a přiwšěm z lubosću maćerje kubłany wotrosć. Nan je dźě so hakle 1949 z wójnskeje jatby domoj wróćił. Derje dopomina so Beno Pólk hišće na swój šulski čas. Sedmjo nóžkowachu při kóždym wjedrje – při rjanym wjedrje bosy a hewak w črijach z drjewjanymi pódušemi – do Njebjelčanskeje šule. Nazymu ducy domoj dachu sej za Serbskimi Pazlicami stajnje prawu rěpku słodźeć, a hłódny brjuch bě změrowany.