Dr. Měrćin Wałda poda swoje rešerše wo serbsce rěčacym wobydlerstwje we Łužicy hač dodźensa
Handrija Zejlerjowy poem, serbska hymna „Rjana Łužica“, je wjace hač homaža na domiznu. Słowa kaž ‚Swjate su mi twoje hona‘ abo ‚Časo přichodny, zakćěj radostny!´ su tež kulturnopolitiski manifest, kotryž wšěch Serbow jednoći. Što pak je z tajkich zbóžnych sonow dźensa zwostało? Łužica so dale a bóle na geografiske abo ekonomiske aspekty abo w telewiziji na powěsće wo wjedrje redukuje! Wo Serbach so zwjetša rěči, dźe-li wo konflikty abo folkloru.
Woprawdźitosć w ličbach
W lěće 1767, w tehdom nic tak wusko wobsydlenej Łužicy, sydleše po Budarjowej załožbje 200 000 Serbow. Łužiske wsy běchu nimale dočista serbske. Wjace hač sto lět dale, 1886, naliči Arnošt Muka, tohorunja w bjezmała dospołnje serbskorěčnej Łužicy 166 000 Serbow. Sydomdźesat lět pozdźišo, 1955 – po Prěnjej swětowej wójnje, nacionalsocializmje a zahubnej Druhej swětowej wójnje – registruje Arnošt Černik přeco hišće 81 000 Serbow.
