Marja Macalina z Hrubjelčic wupraja so k temje wjelki:

Skónčnje politikarjo wotuća! Hižo dołho mje problem zasydlenja wjelkow w husće wobsydlenej Łužicy zaběra. Před něhdźe 60 lětami, jako běch hišće dźěćo, je dźěd ze mnu často na zahrodu ke kurjencej šoł a powědał: „Marka, budź wjesoła, zo hižo žane wjelki njejsu. Rubježnicy su na burskich statokach wulke škody načinili. Samo ludźo so w nocy bojachu. Wšako knježeše tež wulka chu­doba.

Tuchwilu so nam w Němskej dosć derje dźe. Kak kołwrótny pak dyrbiš być, zo přińdźeš na absurdnu ideju, tu z wulkimi wudawkami a fanatizmom wjelki zasydlić. Na kubłanišćach dyrbimy njesměrnje lutować. Dale dyrbimy lutować a njemóžemy dosć zapłaćić, zo móhli ratarjo swoje pola ekologisce wobhospodarjeć a přiwšěm wot wunoška žiwi być. Ludźo, kotřiž mało zasłužeja a sej připódla hišće drobny skót dźerža, spytaja našu přirodu wobchować a maja nětko wysoke płoty twarić a sej wosebite psy kupić, zo bychu skót před wjelkami škitali. Na swěće je dosć a nadosć płonin, kotrež tymle rubježnikam přihódne žiwjenske móžnosće skića.