Budyšin (SN/MiR). Do dźiwadła hić a hrajerjow na jewišću wobkedźbować je mnohim, tež dźěćom a młodostnym, samozrozumliwa naležnosć. Što pak, hdyž na jewišću žanych akterow nje­widźiš, ale jeničce rekwizity? To je dźiwa­dło z ultrawioletnej swěcu (Schwarzlicht­theater). Tajke dožiwichu wutoru šulerjo Budyskeho Philippa Melanchthonoweho gymnazija, Ewangelskeje zakładneje šule Huska a Budyskeje spěchowanskeje Lipoweje šule, jědnaće wučerjow a dalši hosćo na jewišću Kamjentneho domu. Pjeć wuknjacych 5. a 7. lětnika Melanchthonoweho gymnazija bě we wobłuku cyło­dnjowskeho poskitka wšelake sceny nazwučowało.

„Sym so spočatk šulskeho lěta na gymnaziju prašała, hač móhła tam ze šulerjemi dźiwadło hrać. Pjećo, třo hólcy a dwě holcy, nětko sobu činja. A tak tydźensce jónu probujemy“, rozłožuje nawodnica poskitka Kristina Schormann, „šulerjo su pak tež paslili a eksperimentowali. Wšako měješe jich inscenacija powabna być.“ Tak su woni błyšćate kulki so čumpać a pisane pismiki po jewišću rejwać dali. W Budyskim Kamjentnym domje je Schormann dobreho partnera namakała.