Skupina Jankahanka je něhdźe dźesać lět po debiće „Zbožo“ swój druhi album „Wokomiki“ wudała. Měšeńcy najwšelakorišich stilow popoweje hudźby je při tym swěrna wostała a někotryžkuli njedostatk prěnički zamó na nowostce wobeńć.

Jako prěnje napadnje wo wjele lěpši cyłkowny sound. Wšitke instrumenty su w sterejowej panoramje runoprawne, skrjeslene gitary smědźa w prawym ­wokomiku woprawdźity ćišć wukonjeć, bijadło klinči přirodnje a zdźěla samo trochu wutle, štož pak dawno tak njemyli kaž wótre wukiwki we wyšim frekwencowym pasmje na předchadniku. Zdruha tworja spěwy – dohromady je jich ekskluziwnje „Prologa“ dźewjeć – noweje ­tačele konsistentny cyłk, mjeztym zo titule debita kóždy za sebje drje funguja, ale tež skerje za sebje steja. Střeća so rěčny rytmus tónraz předyrdomdejskich sylabiskich wulětow wzdawa; a reflektowane teksty dótkawaju so towaršnostneje kritiki, wobswětluja realitu scomter raz małkimi, raz wulkimi problemčkami wšědneho dnja a zwaža so zdźěla na politiski teren.