Nadpismo so cyle derje hodźi, hdyž chceš wo tutym čłowjeku a jeho hudźbje pisać. Hdyž pak wo serbskim komponisće Jura Mětška přemyslowach, přińdźechu mi tute w hudźbje hromadźe słušace zapřijeća nadobo do myslow a wosebje „Ćišina“ pokaza mi tu njewočakowanu perspektiwu.

Po mojim měnjenju so tute nadpismo přewšo derje hodźi, chceš-li wo čłowjeku Juru Mětšku a jeho hudźbje pisać. Zaběrawši so ze serbskim komponistom, njejstej mje jeničce zapřijeći ćišina a pohib jimałoj, ale předewšěm ćišina mi cyle njewočakowane perspektiwy wobradźi.

Jurja Mětška móhli chiba z kóčku přirunować, kotraž je na hońtwje: Ničo ju wot toho wotwjesć njemóže, so kruće na swój popad měrić. Mjelčo so hibaca kóčka z pohladom, kotryž je kruće na popad wusměrjeny, je wobraz najwjetšeje koncentracije.

Tak někak směš sej tež Jura Mětška w jeho tworjenju předstajeć.

Znajemoj so wjacore lěta – a tola so njeznajemoj. Dotal mějachmoj zwisk z mejlku, rědšo po telefonje. Před tydźenjomaj nětk prěnje wosobinske zetkanje z awtorku Andreju Urleben.

Ludźom wo tym powědajo, zo zetkam so z němskorěčnej awtorku, wo kotrejž chcu serbskim čitarjam rozprawjeć, so mje wšelacy prašachu, što ma wona a jeje němska kniha z našim čitarstwom činić. Wotmołwich, zo podawa kniha dohlad do žiwjenja awtorki, kotraž z dwurěčneho regiona pochadźa. Z temu, z kotrejž so wona rozestaja, so nichtó rady njezaběra. Na poslednjej stronje knihi steji: Emocionalne a seksualne znjewužiwanje, zanjechanje, strach, křiwdźenja, padustwo, samotnosć, so wot wopora ze skućićelku stać, mjelčenje – wšo to bě trašace a tola dospołny wšědny dźeń. Awtorka wě, wo čim wona pisa – wona pisa wo sebi.

Je dźěćo

Nowostka we wobłuku dźěćaceje literatury „Wotkryj sej swětnišćo“ z Ludoweho nakładnistwa Domowina běše zawěsće hižo wjele ludźom rjany kmótřiski dar k zelenemu štwórtkej. A jeli nic, skića so tola hišće dalše składnosće. ­Kniha w krutej wjazbje rjadu „Što je što Junior“ z tekstami Christiny Braun, Claudije ­Kaiser a Martina Lickledera, přełožena wot Hilžy Mehroweje a ilustrowana wot Joachima Krausy, předstaja na 21 stronach wobšěrnu wědu kołowokoło swětnišća, planetow, hwězdow a astronawtow w hornjoserbšćinje.

Publikacija je tak mjenowana BOOKii-kniha a wopřijima tuž nimo tekstow tež hodźace so zwukowe přikłady a wudospołnjenja. Wo wotpowědne nahra­wanja běše so studijo ­LUCIJA postarało. Nimo tekstowych polow z wjele nadrobnosćemi poskića so na kóždej dwójnej stronje k jednej podtemje wotměnjejo kategorije „Čiń sobu“, „Zajimawe“, „Wěš to hižo“ abo „Woprašej so“, přez čož zaruča so přidatne sposrědkowanje wědy abo nastork za zaběru.

Inscenacija fantazijoweje bajki „Radoraj“ Serbskeho dźěćaceho dźiwadła z aktualnym poćahom

Radoraj je kralestwo, w kotrymž nichtó nikomu ničo złeho njepřeje. Wšitcy su zbožowni, dźěłaja pilni a raduja so nad žiwjenjom. Namóc je nimale njeznata, brónje su zakazane – po přikazu krala Artosa, kiž sej přeje, zo njech so konflikty měrliwje a předewšěm ze słowami rozrisaju. Jako pak so po Radoraju powěsć šěri, dobry knježićel bu wotwjedowany a je ze zastajencom susodneho mócnarstwa kralowny Kurjawy, wupřestrěwaja so po wšěm kraju strach a stróžele. Hižo šeptaja někotři, zo hrozy wójna. Tola kak chceš njewobrónjeny wojować? A što poprawom wójna scyła woznamjenja – Radorajske dźěći znajmjeńša wo njej dotal ani słyšeli njeběchu.