Hodowna kriminalka z pjera Měrćina Wjenka

I

Komisar Krawc so přez črjódu ludźi tłóči, kotraž so doko­ławokoło wjesneho ladka mjerwi. Čerwjeno-běły wěstotny banćik so před nimi spina kaž jaka před brjuchom policista Šmita, kiž na tamnym boku zaraćenja na to dźiwa, zo je nichtó njepřestupi.

„Nimaja ludźo tu patoržicu ničo za dźěło?“, so jeho Krawc wopraša.

„W zanjesenej wsy kaž jow? Powěsć, zo jow mortwy leži, je so spěšnišo rozjesła, hač smy sej sem dojěli.“

Wón pokazuje na wjesnjanow, kotřiž fascinowani na mortweho wudźěraja. Krawc pak so skerje za nopašk w ruce Šmita zajimuje, z kotrehož para stupa. Hrabnje sej jón a z razom połojcu wupije.

„Ale, ale, Šmito. To tola žadyn čaj njeje. Zo so ty mi lepić njedaš! Tróšku dźiwnje dźě to wupada, zo při słónčku a pjatnaće stopnjach tu z termoskanku stejiš.“

„Zwotkel dyrbi hodowna atmosfera hewak přińć, hdyž žno žanu zymu nimamy a ja dźensa dźěłać dyrbju. A jako njeby to hišće dosahało, je mi wčera tajki njedočink nós złamał.“