Z wjeselom a dźakom smědźachmy lětsa dźeń dźěsća woswjećić.

Fota: Daniela Ćemjerowa Rysowanka: Melanie Kotissekštwórtk
To wobhladachmy sej stary film wo „Knjenje Móškowej“. Jako zastup sy­da­še za kóždeho popcorn. To bě ći wulke wjeselo.
pjatk
srjeda
wutora

Srjedu, na dźeń dźěsća, podachmy so pěši na lód do

Kozarc. To bě za krótke nohi daloki puć. Lód pak ćim lěpje słodźeše. Po wo­bje­dźe sej hnydom wšitcy wusnychmy.

Nazajtra, wutoru, nóž­ko­wa­chmy do lěsa, zo bychmy tam cyły dźeń přebywali. Rja­ny to čas, takle zhromadnje

w lěsu, cyle bjez hrajkow. Tak twarjachmy sej z hałuzow budy, wob­kedź­bo­wa­chmy přirodu, spěwachmy sej ludowe spěwy a nichtó njepaseše ani ku­ska wostudy. K wobjedu dachmy sej pakćik z chłóšćenkami zesłodźeć. Na tymle městnje wuprajamy słódny dźak šulskej kuchni w Ralbicach, kiž nas hižo někotre lěta z wo­bjedom zastaruje.

Po wobjedźe pak wobhladachmy sej sta­wi­zničku. W lěsu běchmy w swojim elemenće, tak zo nochcyše nichtó z nas spać.

Prěni dźeń, póndźelu, poby­chmy

w Budyskej kofejowni Valentin.

So suwać, skakać, wa­zyć, to so