Po poskitkach wuspěšny dźiwadłowy festiwal „Witajće druhdźe III“ w Budyšinje měješe wčera na zakónčacej podi­jowej diskusiji překwapjacy wukónc ­ze statementom Akcionist*kow.

Budyšin (SN/at). „Wjace stejišća přećiwo rasizmej“ žadachu sej tam Akcionist*ki Maxima Gorkoweho dźiwadła z Berlina, kaž sćelak MDR Kultur dźensa rano wozjewi. Akcionist*ki přisłušeja dźiwadłowemu młodźinskemu klubej w mjenowanym Berlinskim dźiwadle.

Kaž nowinska rěčnica Němsko-Serbskeho ludoweho dźiwadła Gabriele Susch­ke na naprašowanje zdźěli, su Akcionist*ki we wobłuku podijoweje diskusije statement předčitali. Wuchadźišćo za to bě dožiwjenje sobotu wječor na kromje korčmoweho festiwala, hdźež běchu festiwalni wobdźělnicy ze stolicy po puću z ludźimi hinašeje barby kože: Cuze wosoby běchu jim na Žitnych wikach tohodla nadawali. „Cyle woprawnjenje su so woni tež na móranych nacijowych hesłach na sćěnach domskich postorkowali“, Suschke dale rjekny.

Budyšin (SN/CoR). Wjace hač 30 ludźi bě přitomnych, jako su wčera w Budyskej Michałskej cyrkwi, wot pišćelow wobrubjenu wustajeńcu „Serbske cyrkwje mjez Lubijom a Luborazom“ z fotografijemi Jürgena Maćija wotewrěli. Mjez hosćimi běštaj tež direktor Załožby za serbski lud Jan Budar ze swójbu a serbski superintendent na wuměnku Siegfried Albert. Pućowanska přehladka je druhi dźěl wosebiteje wustajeńcy Budyskeho Serbskeho muzeja „Pjeć lětstotkow – Serbja a reformacija“. „Je to jara spomóžna wěc, zo mamy nimo muzeja tež tule wustajeńcu, zwjazanu přez pokazowaki na puću“, direktorka Serbskeho muzeja Christina Boguszowa wčera rozłoži. „Michałska cyrkej je wot lěta 1619 centrum ewangelskeho serbstwa hač do přitomnosće“, podšmórny tež kuratorka Andrea Pawlikowa a dźakowaše so serbskemu superintendentej Janej Malinkej za podpěru.

Znaju ju hižo na wšě dwaceći lět. Jako nastupich w meji 1997 nowe dźěło w Serbskim instituće, słušeše dr. Irena Šěra­kowa w rěčespytnym wotrjedźe takrjec k inwentarej. Mjez druhim wukonješe tam swěru słužbu jako redaktorka rěčespytneho dźěla „Lětopisa“. W tej funkciji běch hižo do toho zeznała jeje dokładnosć a spušćomnosć – tež ja mějach w swojich přinoškach, zapósłanych sorabistiskemu wědomostnemu časopisej, šwarnu ličbu čerwjenych korekturow a přispomnjenjow. Tola ze zmylkow čłowjek wuknje, a tak mějach so jubilarce wjele dźakować, hdyž přewzach po njej tele redaktorstwo, jako woteńdźe wona w lěće 2000 do lektorata Ludoweho nakładnistwa Domowina.