W serbskej literaturje chowaja so mnohe drohoćinki, na kotrež je trjeba znowa skedźbnić, zo njebychu so pozabyli. Wotpowědne impulsy chce awtorka serbskim čitarkam a čitarjam dawać.

„Dźensa so kónči wójna, nóžnje mječow su prózdne“, woła markhrabja a wita třiceći wjerchow na swój hród. Woni su do toho wuradźowali, kak na jeho přeprošenje reagować. Jenož jedyn z nich je před markhrabju warnował – Krabat-Želibor. Wón budźe jenički, kiž přežiwi.

W lěće 1968 stej serbska a němska wersija „Čorneho młyna“ wot Jurja Brězana paralelnje w Ludowym nakładni­stwje Domowina a w němskim nakładnistwje Neues Leben wušłoj. Zhromadna kooperacija so tež na wuhotowanje knihi poćahowaše. Wšostronski ilustrator ­Werner Klemke, kotrehož sej jara česću, je bjezčasne wobrazy w zdźeržliwych ­barbach stworił, kiž hišće dźensa, po nimale 60 lětach, přeswědčeja.