Pohladnicy powědaja wo dawnych časach, swědča wo podawkach a ludźoch.

Alfons Handrik wotkrywa nam swět,

na kotryž smy w minjenych lětach nimale pozabyli.

Hdyž jutrońčku křižerjo Ralbičanskeho a Kulowskeho procesiona přez Sulšecy jěchaja a radostnu powěsć wo zrowastanjenju Chrystusa zanošuja, widźa woni tam dospołnje hinaši wobraz hač na pohladnicy z lěta 1930. Ta wšak je němy swědk wo chuduškich poměrach tehdyšich tamnišich wobydlerjow podłu Čorneho Halštrowa.

Pohladnica njedopomina jenož na to, zo běchu Sulšečenjo w srjedźowěku wot morowych epidemijow ćežko domapytani abo zo stachu so tykowane domy, často ze słomu abo rohodźu kryte, wopor zahubnych wohenjow. Hišće dokładnje před sto lětami wotpali so tam šěsć statokow a 1934 štyri dalše. Z dawnych časow buchu Sulšecy wosebje nalěto powodźene. Tohodla běchu dźěłowi kameradojo w 1930tych lětach běh rěki změnili. Promjo naprawo, hdźež steji dźensa kulturny dom, bu zasypane. Na městnje tykowaneho domčka zboka mosta wuhladamy dźensa rjany masiwny statok Mičec swójby.