Swoje wobkedźbowanja po puću w Chorwatskej napisał Křesćan Krawc (1)
Na mjechkej ławce wozydła za pjeć wosobow sedźo jědu sobu do južneho dźěla Chorwatskeje, do Dubrovnika a dale samo hač do čornohórskeho Kotora. Ja mam swój problem z tymi 250 PSami před sobu a z tym za mnu jěducym jednoswójbnym domom, caravan mjenowanym. Caravan je bydlenski wóz, tak steji w interneće. Čas žiwjenja pućuju pod hesłom „Z najmjenje srědkami najwjace dožiwjenjow!“. Jako swójba smy tak po tehdy zakazanych ukrainskich Karpatach pućowali, z nachribjetnikami a małym stanom, štyri kilogramy ćežkim, a so rano w hórskej rěčce myli. K nam su chodźili ze susodnych wsow a nam twaroh, šmałc a chlěb nosyli … Město nachribjetnika nětk sydom a poł metra dołhi a dwaj a poł metra šěroki dom na kolesomaj z lěharnju, kuchnju, blidom a wotdźělom samo z hajzlom a dušu – to njeda we mni zahoritosć schadźeć. Nochcu pak młodym hordosć a wjeselo skazyć. Ja jědu sobu – mój jědźemoj sobu, dźěd a wowka –, tónraz bjez žurnalistiskeho zawjazka. Mamoj so wočerstwić! Štož nochcych wěrić: Tónle bjezkónčny asfaltowy pas je za mnje poněčim zajimawy.