Ilustracije: Christin LukašowaŠołćicy mějachu dźesać kokošow. Kóždy dźeń njeseše kóžda kokoška rjane wulke jejo. Šołćic mać a Jank so wosebje nad tym wjeseleštaj.
Jednoho dnja, hdyž mać zaso raz z Jankom jeja z hnězdow zezběra, praji wona k njemu: „Sy hižo raz zličił, kelko jejow mamy za jedyn tydźeń, hdyž kóžda kokoška kóždy dźeń jedne jejko znjese?“ „Sydomdźesat!“, Jank bjez dołheho přemyslenja wotmołwi. „Hdyž bychmoj kokošam dwójce telko zornjatkow dałoj kaž dotal, bychu kokoše snadź hišće raz telko jejow njesli.“
„Potajkim sto a štyrceći!“, zawoła Jank wjesele. „To je wjele!“ „Cyle prawje! A hdyž je na wikach w Budyšinje předawamoj, dóstanjemoj wjele wjac pjenjez hač dotal!“
Přichodny dźeń sypaše Šołćic mać kokošam dwójce telko zornjatkow kaž hewak. Kokoše dypachu w swojim połnym nopašku, doniž njebě poslednje zornjatko zežrane. Tak to mać nětko kóždy dźeń činješe. Kokoše buchu dźeń a tołše a počachu bórze tak lěnje być, zo lědma hišće běhachu. Skónčnje běchu samo přezhniłe jeja znjesć.