Ilustracija: Christin LukašowaBěše ćopły słónčny dźeń w nalěću. Chcych kupać jěć, dokelž so poćach. Myslach sej, zo so we wodźe derje wochłódnju. Ale mać to njedowoli, za nju bě za kupanje hišće tróšku přezyma. Mój bratr Robert sedźeše kaž přeco před kompjuterom a mi kaž připódla praji: „Dźi do lěsa, tam je chłódno!“ Nochcych pak tam sam hić, dokelž so wjelkow boju. Tak mać namjeto­waše: „Dźitaj tola hromadźe do lěsa!“ Robertej so nochcyše. Jako pak jemu mać nowu kompjuterowu hru za to slubi, njeje sej to dwójce kazać dał. Dźěchmoj. Mějach nachribjetnik z jědźu a pićom sobu. Wosrjedź lěsneje holiny posydnychmoj so k piknikej na ławku a dachmy sej zesłodźeć. Naraz něšto zasłyšachmoj. Što to jenož bě? Nastajachmoj wuši a nětko słyšachmoj w bliskosći wuće. Hnydom mi přez hłowu šuskny – to je wjelk. Nabojachmoj so a wostajichmoj wšitko stejo a ležo a smalachmoj z lěsa. Zakopnych so wo korjeń a padnych z kolenom na kamjeń. Njemóžach wjace stanyć. Wołach Roberta wo pomoc. Žana wotmołwa, wón bě preč. Naraz wuhladach wjelka za bliskim kerkom. Chcych ćeknyć, ale njemóžach nastupić.