Druhi raz wotmě so minjenu sobotu lite­rarna dźěłarnička za pisacy dorost. W srjedźišću stejachu tónraz basnje. Cordula Ratajczakowa je so ze spiso­waćelku Lubinu Hajduk-Veljkovićowej rozmołwjała, kotraž je dźěłarničku hroma­dźe z mandźelskim Dušanom nawjedowała.

Dajće nam dohlad do dźěłarnički – kaj­ka wona bě?

L. Hajduk-Veljkovićowa: Zajim bě tónraz jara wulki. Na kóncu pak běše derje, zo njejsu tola wšitcy přińć móhli, tak móžachmy so intensiwnje a hłuboko z jednotliwymi zapodatymi tekstami roze­stajeć. Kruh wobdźělnicow sahaše wot cyle młodeje započatkarki hač k hižo nazhonićišim awtorkam. To je so na temach pokazało, ale tež na tym, što bě je na­ tekstach wosebje narěčało. Runje rozdźělne zhladowanje na swět a žiwjenje bě něšto wosebite.

Baseń – to klinči kaž jara wosobinska, intim­na maćizna – njeje to ćežko w sku­pinje na basnjach dźěłać kaž na twar­nišću?