Měrćin Korjenk ze Sernjan poćahuje so w swojim dopisu pod nadpismom „Hdy a hdźe hišće serbsce rěčeć a pisać?“ w Serbskich Nowinach wozjewjenymaj rozmyslowanju Tomaša Bjeńša „Wopačna zdwórliwosć“ a přinoškej „Serbskosć ma wostać“ z 20. septembra a podawa swoje mysle:

Serbski lud je přistojny, přećelny, fairny a wě, što so słuša. Je-li w bliskosći jedyn, kiž serbšćinu njewobknježi, dyrbimy tola, zo jeho njeranimy, němsce rěčeć. Wón chce wšak tež něšto zrozumić. Kóždy Serb dźě němsce móže. To słyšu husto wot jednotliwcow. Ale smy sej tež toho wědomi, što sebi samym a našim potomnikam z tym načinimy? Serbšćina so na tajke wašnje a myslenje pozhubja.

W kotrej wsy je serbšćina hišće wobchadna rěč? Ličba serbšćinu nałožowacych so dźeń a bóle pomjeńša. A što potom? Bydlimy, kaž so praji, w dwurěčnym teritoriju, hdźež stej serbska a němska rěč runohódnej.