Křesćan Krawc z Hrubjelčic dopomina na kónc Druheje swětoweje wójny:

Chcu składnostnje róčnicy, jako před 75 lětami zhonichmy, zo je wójna nimo, na mi wosobinsce wažnym wopomnišću z kwěćelom na prěni dźeń měra ze swójbnymi spominać. Chcu wězo tež wo tym powědać, kajke to tehdy bě. Zo smy wodychnyli a zo su so znajmjeńša w našej swójbje dorosćeni wobjimali, sej sylzy trěli a rjekli: Da smy přežiwili. Trochu dale myslacy su wědźeli: Nětk přińdźe čas po wójnje, a tón budźe za nas ciwilnych hišće ćeši.

W lěće 1946 postaji serbska studowaca młodźina w Rakecach jako dźak wuswobodźerjam wopomnjenski kamjeń. Pódla běchu tež moja sotra Marka Krawcec, Haneróža Pětrikec ze Stróže a Pawoł Jenka z Hućiny. Mi je w pomjatku, zo bě do kamjenja zadypane „Serbow dźak słowjanskim wuswobodźerjam“. Krótko před Rakecami dosćahny nas tehdy wojerska jednotka na konjach – někotři z čerwjenej hwězdu na čapce –, a mać jim rozjasni, zo smy Serbja, Słowjenjo.