Aus der aktuellen Ausgabe vom Freitag, 12 Oktober 2018

Na rjanym miłym nazymskim dnju dojědźech sej do Hornjeho Hajnka, hdźež zetka so 13 dźěći hłownje w starobje 3. do 5. lětnika na prěnju serbsku comicowu dźěłarničku. Organizował bě ju Budyski Rěčny centrum WITAJ.

Z pjerowku a ze swojim najlubšim comicom pod pažu zastupichu šulerjo do ródneho domu njeboh spisowaćela Jurja Brězana. Zuchu sej črije, slečechu so kabat a podachu so do pisanskeje stwy Brězana. Po tym zo běchu so za blido zesydali, so najprjedy mjez sobu zeznajomichu. Někotři so hižo derje znajachu – staj bratr a sotra, abo bydla w samsnej wsy. Tohodla so spočatne wobmyslenja spěšnje pozhubichu. Pod nawodom swobodnje skutkowaceho grafikarja a grafikoweho designera Šćěpana Hanuša wuknjechu wobdźělnicy – woni chodźa přede­wšěm do blišich wokolnych serbskich šulow Hornjeho Hajnka – zakłady rysowanja comicow. Zaměr bě rysowance charakter dać.

Rentnar a što potom – wuměnkarsku swobodu wužiwać abo wužadanje přiwzać (19)

Někotři njemóža so tohole časa dočakać, tamni zaso nochcedźa scyła na njón myslić – na zastup do renty. Kajke maja wuměnkarjo wjesela abo starosće, to ze seriju „Rentnar a što potom?“ bliže wobswětlamy.

Hač wotydźenja wutoru abo štwórtk abo po Božej mši njedźelu – w tachantskej cyrkwi w Budyšinje słyšiš kemšerjow často tež wo swojim hibićiwym zwóńku Handriju Njeku so rozmołwjeć. Jednohłósnje słyšiš stajnje zaso chwalbu a připóznaće. Rozdźělne pak su měnjenja, „hač je mjeztym wuměnkar“ abo „hišće njeje“. Prawje je, zo bu hižo před lětomaj wot generalneho wikara Andreasa Kutschki, tachantskeho fararja Wita ­Sćapana a z dźaknym listom biskopa Heinricha Timmereversa na wuměnk rozžohnowany.

Swoje wobkedźbowanja po puću w Chorwatskej napisał Křesćan Krawc (2)

Tajki transportabelny dom-caravan dyrbi so stajeć. Za to trjebaš šik a trochu wědy inženjera. Natwar traje poł dnja, runje tak wottwar. Lěto do toho wobkedźbowach na kupje Pag, kak přichodny syn swój lubowany domčik do parcele storkaše, z přidatnym baterijowym motorom, centimeter po centimetru. Naša parcela z čisłom 2016, z cyłkownje 5 000 parcelow, mjez němskimi caravanistami, da mi dohlad do jich idealow – kaž to kóždy dźeń zaso w telewiziji widźu: Młody porik před caravanom a Freiheit, Freiheit ... Tola ja wobkedźbowach po parcelach horje a dele tule jich swobodu: Dźeń wote dnja starachu so wo čistotu we a na šlapce před domčkom, mandźelska nutřka warješe, kóždy dźeń. Wšako dyrbiš tajku caravanowu kuchnju, po płaćiznje najdróšu na swěće, tež wotpowědnje wužiwać. A mandźel nošeše kóžde rano do snědanje ze za­wrjenej šklu fekalije swójby do zběrnika; a jeli so raz z nami rozmołwješe, da wo caravanowanju ...

W campje Solitudo

Swětła a wulka skutkuje zhromadna kuchnja w Domje Króna při Rózborskim (Rothenburg) torhošću. Rumnosć w domje nošerstwa Měrćinoweho dwora tamnišeje diakonije přeproša k přebywanju. Cathrin Geißler a Saskia Kränert so w kuchni rady na šalku kofeja zetkawatej. K wječeri so jim často Karl-Heinz Mowka a Jürgen Siegert přidružataj.

Cathrin Geißler dźěła kaž mnozy ludźo z handicapom w płokarni Měrćinoweho dwora. Saskia Kränert je we wobłuku domjacnosće zasadźena. Jürgen Siegert je docent w předmjeće zasadźowanska wučba na Sakskej wysokej šuli policije w Rózborku, Karl-Heinz Mowka wuwučuje tam předmjet psychologija. „Njebojimy so mjezsobnych kontaktow. Smy klasiske bydlenske zhromadźenstwo“, rozłožuje Siegert projekt Inkluziwne bydlenje na Měrćinowym dworje.