Lessing – wojowar za humanitu
Basnik, mysler a kritikar před 240 lětami zemrěł
W prěnimaj měsacomaj kóždeho lěta spomina kulturny swět a wosebje Němska na wuznamneho němskeho basnika, zakitowarja humanity a kritikarja Gottholda Ephraima Lessinga, kiž wšak pochadźa z našeje blišeje domizny, z Kamjenca.
Nowy swobodny duch byrgarstwa začuwał
Přez naš serbski archetypus k nowym perspektiwam
Rodźeny Němc dr. Křesćan Kessner pyta jako so staty Serb w swojej dwurěčnej knize „Swjate su mi twoje hona“ za tym, što je serbskosć. Při tym wěnuje so tohorunja „wulkemu prašenju po wuchodnym a zapadnym myslenju“. Tež hdyž etnologa Albrecht Langa měnješe, „my njejsmy wuchodny dźěl zapada, ale najzapadniši wuchoda“ (str. 167), njewostawa Kessner při tajkej analyzy. Jemu radźi so samo synteza wzajomneho wliwa wobeju swětow w domiznje Serbow.
Křesćan Kessner (nar. 1954) powołuje so wosebje na zakładnika analytiskeje psychologije C. G. Junga (1875–1961). Tak, kaž je wón archetypus dale wuwił – potajkim čłowjeski zakładny woznam –, spyta Kessner pola nas Serbow dóńć hač na jadro wosoby. Kaž wón wuwjedźe, móžemy jenož dźěl našeje cyłkownosće zapřijeć. Wosebity dohlad (hlej k tomu Lessingowe spominanje „třećeho wóčka“ str. 178) wěnuje při tym „lěpšej połojcy“. To płaći za žonu kaž za muža, za młodych kaž za starych (str. 178–179).
Z pobožnosću do swěta
Lehmannecy z Delan – mjezynarodna serbska swójba z 18. lětstotka (2. dźěl)
Słužba mjez Serbowkami a Čechowkami
Profesor Wink a nuza jednorěčnych
W tutej kolumnje powěda šěsć redakciji SN znatych mjezynarodnych awtorow, wotměnjacy so pod pseudonymom „prof. Wink“, jónu wob měsac wo swojich nazhonjenjach a dožiwjenjach we wobłuku zetkanja kulturow, identitow, rěčow a narodnych mjeńšin.
Njeje tomu tak husto, zo so prof. Wink a jeho akolyća nuzow jednorěčnych ludźi dla starosća – sprawnje prajene, telko z nich docyła njeznaja, znajmjeńša nic tak, zo bychu z nimi rěčeli. Minjeny čas pak je so dobry profesor dopomnił na swoje zašłe triumfy (a druhdy dezastry) nastupajo konfrontaciju z monolingualnym swětom.
Lóštna dźiwadźelnicaa kolegina
za Hanku Mikanowej
Dokelž móžachmoj rjenje dwuhłósnje spěwać, přeprošachu moju přećelku Katharinu a mje do Serbskeho pioněrskeho dźiwadła při LND. Tam zeznach – ja wosomlětna – Hanku Mikanowu jako wuměłsku wjednicu a režiserku. W třećej inscenaciji dóstach swoju prěnju wulku rólu, připołdnicu, w hrě „Klinkotata lipka“. Dopomnju so, zo je mi Hanka předehrała, kak mam ćahnyć magiske koło wokoło dźěsći, kotrejž běštej so při lipje schowałoj.
Dźiwadłowa skupina běše za mnje kaž swójba, tu čujach so doma a swobodna. A to zwisowaše hłownje z lóštnej probowej atmosferu, kotruž je Hanka wuwiwała. Lubowach jeje dołhe čorne włosy, kak je so šminkowała a drasćiła do bluzow z wulkimi mustrami a do ležernych jeansow (ze zapada). Namakach z Hanku swoju prěnju mentorku a tak so hižo z dwanaće lětami rozsudźich, zo chcu so z dźiwadźelnicu stać.
Z rozdźělnymi perspektiwami
Štóž chce so do perspektiwy přichoda zanurić, njech započnje nowu antologiju „Susodźa“ wotzady z powědku Dušana Hajduk-Veljkovića čitać. Titul „Załoženje“ wjedźe čitarja abo čitarku do filozofiskeje rozmołwy wo tym, kak jara wěcy ćežitosće dla na ludźoch lěpja a kak jara su w pucherju zapopadnjeni – měnjene je, zo přeco na předwidźane wašnje reaguješ, zo ničo njewočakowane nječiniš a so na normach wusměrješ. Powědar přerěči susoda na „něšto bombastiske“, mjenujcy na to, so do muzeja zadobyć a tam wšitke eksponaty zničić, zo byštaj tak „prěnju dźěru do pucherja kałnyłoj“. Plan so cyle njeporadźi, wšako jeju skupina „Powšitkowna anarchistiska akcija“ předeńdźe. Kak so z akcije zetkawanski centrum „Budyskeho hrodu w distrikće Łužica“ wuwije, nam awtor njepřeradźa – za to pak zhonimy, kak sej přichod Łužicy w lěće 2421 předstaja.
Porjedźenka
W minjenym wudaću „Wuměłstwo a wjace“ (22. januara) je so zmylk stał. Wobraz na prěnjej stronje je twórba Jana Buka. Wo reprodukciju wobraza je so Serbski muzej Budyšin starał.
Cordula Ratajczakowa
Ćah w serbskich barbach za rěč wabi ...
... a přeprošuje zdobom na wopyt dwurěčneje Hornjeje Łužicy nic jenož jutry ke křižerjam abo na ptači kwas
„Za 35 mjeńšinow z Drježdźan do Budyšina!“ lubi pismo na dwurěčnje serbsce a němsce popisanym ćěridnym wozu Krajneje železnicy, kotryž jězdźi wot wutory mjez sakskej krajnej stolicu a Zhorjelcom. Ze „serbskim“ ćahom so wot Łobja k Sprjewi podać, zdawa časowu lěpšinu pjeć mjeńšin měć, dokelž trjeba po aktualnym jězbnym planje najspěšniši zwisk mjez dwórnišćomaj Drježdźany-Nowe město a Budyšin 40 minutow. Poprawom móhł to poradźeny wabjenski gag być: Jědźeće ze serbskim ćahom, swój cil samo spěšnišo docpějeće.
Kak je k tomu dóšło, wědźa w jednaćelni Zaměroweho wobchadneho zwjazka Hornja Łužica-Delnja Šleska (ZVON) w Budyšinje. Po internej diskusiji „smy so na kóncu časowje za prěnju staciju w Drježdźanach rozsudźili. A to su Drježdźany-Kłočow (Klotzsche)“, wuswětli nowinska rěčnica Sandra Trebesius.
Mazany blak so pominje
Po dźesać lětach so skónčnje na Lawskim arealu něšto hiba
Njeje to runje najrjeńši napohlad, kotryž skića so domoródnym kaž tež hosćom, hdyž přińdu směra Mosta měra do Budyšina. Hnydom na prawym boku zawostaja ruina hižo wjacore lětdźesatki njerjany zaćišć. Po tym, zo je so pyšny Serbski dom – zakładny kamjeń za twar w stilu zažneje renesansy su 21. apryla 1897 k 50. róčnicy załoženja Maćicy Serbske połožili a 26. septembra 1904 je Mišnjanski japoštołski prefekt za Hornju Łužicu Jurij Łusčanski dom poswjećił – lěta 1945 w Druhej swětowej wójnje wotpalił a bu dospołnje zničeny, njemóžachu hač dotal za areal žanežkuli spokojace rozrisanje namakać, a městnu zaso trochu wjac hódnoty spožčić.
Bjez napinanja přez murju kěrchowa hladać
Pohladnicy powědaja wo dawnych ča-sach, swědča wo podawkach a ludźoch. Alfons Handrik wotkrywa nam swět, na kotryž smy w minjenych lětach nimale pozabyli.
Na pohladnicy zapopadnjene impresije ze šěsć rozdźělnymi motiwami dopominaja na Njebjelčicy za čas do Prěnjeje swětoweje wójny. Cyłkowny napohlad wsy drje je so zdźeržał. Tola wosrjedź stejacy pawiljon, kaž na pohladnicy widźimy, bu po towaršnostnym přewróće zwottorhany. Tónle dopominaše na stawizny w 14. lětstotku wosrjedź wsy zapołoženeho kěrchowa, hdźež wšak je so cyłkowny wobraz w běhu časa tež změnił. Po tym, zo je so njeposrědnje po Druhej swětowej wójnje farar Michał Mič wo noworjadowanje kěrchowa starał a zo bu tam za čas fararja dr. Pawoła Horjena 1974 nowa ćěłownja natwarjena, so mjeztym drjewjane křiže na rownišćach zhubja a so z kamjentnymi pomnikami narunaja. Tež zachod z wulkimi wrotami na kěrchow bu za čas fararja Michała Brězana po politiskim přewróće zwottorhany.
