Modernizowana serbska drasta Cecilije Nawkec

Mjeno Cecilije Nawkec je wusko z nowotarstwom pola serbskeje katolskeje drasty do wójny a po lěće 1945 splećene. Njedawno dósta Budyski Serbski muzej hnydom z dweju žórłow zajimawe přikłady poskićene. Maruša Šołćic a Chrysta Meškankowa darištej ze swójbneho wobsydstwa drastu, kotraž wuznamjenja so z praktiskosću a estetiku, wosebje nje­zwučenych barbow płatu a abstraktnych floralnych wušiwankow po naćiskach Měrćina Nowaka-Njechorńskeho dla.

W tutej kolumnje powědaja štyrjo redakciji SN znaći mjezynarodni awtorojo, wotměnjacy so pod pseudonymom „prof. Wink“, jónu wob měsac wo swojich­ nazhonjenjach a dožiwjenjach we wobłuku zetkanja kulturow, identitow, rěčow a narodnych­ mjeńšin.

Snano to njewěriće, bě pak čas, zo prof. Wink njebě hišće z profesorom. Bě 23 lět stary, měješe wulke sony a bě wćipny na swět. Wćipnosć jeho wabješe so na puć nastajić. Wink chcyše sej swět wotkryć.

A tak poda so přichodny profesor na studij do Parisa. Rjanosć twarjenjow, bohatosć wukładnych woknow, powěsće wo měsće romantiskich zetkanjow a słódneje kuchnje młodeho studenta tróšku zatrašichu. Nimo toho cuza rěč, komplikowany system podzemskeje železnicy, wša uniwersitna běrokratija ... Wšo to je wuskutkowało, zo njebě sej hižo tak wěsty, hač budźe kmany tu cyłe lěto wutrać. Rozmyslowaše, hač bě wćipnosć woprawdźe ­dobry poradźowar.

„Wajchtar trubi“ a ze swojeho kućika trubi nam retomas zabawnych poda­wiznow. 1967 wozjewi serbski spisowaćel Jan Wornar zběrku 30 powědančkow. Zwjazowacy element je postawa nócneho wjesneho stražnika, kiž skoro wšitko zhoni, a wjele wě abo sam sobu dožiwja. Jednotliwe epizody su zdźěla awtobiografisce inspirěrowane, zdźěla nazběrane a snano tež wumyslene. Při tym su po zaćišću spisarja wone stawi­znički awtobiografiskeho razu, z wida młodeho pachoła najsylnišo skutko­wace.

Rěčny stil orientuje so na wjesnej serbšćinje, štož pak njerěka, zo je Jan Wornar w jednorej rěči pisał, skerje nawopak. Hladajo mjez druhim na wobłuk cyłkowneho wjesneho žiwjenja napadnje jara bohaty słowoskład. Ze­znajomjamy so z wobswětom, ko­tryž tworjachu ratarstwo, wjesny cyłk a serbski miljej. Jako čitar pytnješ, zo je awtor wšitke swoje postawy, tež trochu „jednore“, poprawom rady měł.

Dźiwajo na to, zo bě rysowany wobswět knihi hižo za čas wudaća zašoł, zda so dźensa wězo ćim zdaleniši. Tak su knihi kaž „Wajchtar“ a podobne kaž wokno do zašłosće. Měrćin Brycka

Tež tekstilne předewzaća w Budyskim wokrjesu škit za hubu a nós zhotowjeja – kak dołho, hišće njewědźa.

Nětko je tak daloko, zo su so tež w Hornjej Łužicy ludźo mjenje abo bóle na to zwučili: W ćahu, busu, tramwajce kaž tež we wobchodach je škit za hubu a nós jara trěbny winowatostny přisłušk. W durinskej Jenje, hdźež su jako prěnim wulkoměsće w Němskej z tajkim rjadowanjom hižo dwě njedźeli žiwi, zdawa so to wuspěšne być. Wot 10. apryla nimaja tam žanu dalšu z koronawirusom inficěrowanu wobkrućenu wosobu.

Po wšěm Budyskim wokrjesu su so hnydom pilne pomocnicy za šijawu sydnyli, zo bychu z čestnohamtskim angažementom k tomu přinošowali, najwšelakorišim socialnym zarjadnišćam nuznje trěbne jednore zakryća za hubu a nós přewostajić. Wo tym smy na mnohe wašnje tež w našim wječorniku rozprawjeli.