Wodorunje: 3 rozmlěte zorno, 5 napjaty film, 6 dźěl mjezwoča, 7 wjedro, 10 jězor w Finskej, 13 dźěl narodneje drasty, 14 předmjeno žony Gorbačowa, 15 wuprajenje mjez sobu zwisowacych słowow
Padorunje: 1 Sprung serbsce, 2 mało-, 3 ptak, 4 serbski hudźbutwórc, 8 stolica Tibeta, 9 ma biskop na hłowje, 11 hojenska rostlina a korjenina, 12 rěka přez Mnichow
Budyšin (SN/JaW). Kontaktne wobmjezowanja koronapandemije dla su tež na silwesterskim a nowolětnym dnju dale płaćiwe. Na to skedźbnja hišće raz cyle jasnje Budyski krajnoradny zarjad. Po płaćiwych předpisach smědźa so „w zjawnosći maksimalnje pjeć wosobow z dweju domjacnosćow zetkawać. Runje tak płaćiwe je to za mjezsobne wopyty. Dźěći hač do 14 lět su z toho wuzamknjene.“
We wšej zjawnosći je wudawanje, předawanje a piće alkohola kruće zakazane. W silwesterskej nocy w času mjez 22 a 6 hodź. swoje bydlenje wopušćić zakazane njeje. Runje tak silwestersku pyrotechniku wotpalić njeje cyłotnje zakazane. Města a gmejny pak móža zakazy za derje wopytane zjawne městna wukazać. Wokrjes pak radźi so lětsa silwesterskich praskotakow wzdać, dokelž su kliniki w Budyskim wokrjesu hižo přećežene a zastaranje typiskich silwesterskich zranjenjow tohodla wobćežne. Kaž z krajnoradneho zarjada dale rěka, budźe policija dodźerženje postajenjow „předewšěm na woblubowanych městnach we wokrjesu masiwnje kontrolować“.
Róžant/Chrósćicy/Bluń/Njeswačidło/Rakecy (SN/JaW). Dokelž wšak su lětuše hody wot koronapandemije chětro wobwliwowane a městna w cyrkwjach wukazow a postajenjow škita před koronu dla raznje wobmjezowane, su sej we wjacorych wosadach – katolskich kaž ewangelskich – hłójčku łamali, kak móhli Božu nóc přiwšěm na dostojne wašnje swjećić.
W Róžeńće chcedźa wjesne dźěći na nyšporje w 15.30 hodź. hodownu stawiznu předstajić. Dokelž wšak lětsa live hrać njemóža, poskića ju jako film. Nimo w cyrkwi pokazaja woni swoju hodownu stawiznu jako film tohorunja pod https://youtu.be/ptGm-GBKLbI. Njedźelu, 27. decembra, předstaja jón tohorunja w 14 hodź. na nyšporje w Ralbicach.
Jónu spočatk 1970tych lět, za čas mojeho dźěćatstwa, je pola nas w Hózku nimale přez cyły december sněh ležał. Běše to wjeselo! Dwaj dnjej do patoržicy dźěchmoj z dźědom do lěsa po hodowny štom. Mój prawy dźěd wšak bě „we wójnje wostał“, kaž swójbni stajnje prajachu.
Tónle mój druhi dźěd běše ćěkanc z bywšeje wuchodneje Pruskeje, kiž je po Druhej swětowej wójnje pola nas na statoku nowu domiznu namakał. Měješe mandźelsku a pjeć dźěći, ke kotrymž bě w poslednich wójnskich měsacach zwisk zhubił. Dołhož bě žiwy, je za nimi pytał – bjez wuspěcha. Za mnje pak běše wón mój dobroćiwy dźěd. Z nim smy němsce rěčeli, a na njeho mam wjele dobrych dopomnjenkow.
Znajmjeńša pytachmoj tón dźeń do hód za nas rjanu chójnu. Móžu so dopomnić, zo běchu štomy zasněžene. A nadobo wuhladach na jednej z hałužkow někajke pisane wěcy. Jako sej je bliže wobhladach, zwěsćich, zo běchu to słódkosće. Zadźiwana hladach na dźěda, a wón mi praješe: „Te je zawěsće rumpodich zhubił. Jeho wulki měch měješe najskerje dźěru.“