Po chětro dołhej přestawce je Jörg Młynk zaso na wopyt do Łužicy přijěć móhł. Koronapandemija bě rodźenemu Šunowčanej a jeho swójbje domojjězbje zas a zas zadźěwała. Z Jörgom Młynkom, kiž bydli a dźěła hižo dlěje hač lětdźe­satk blisko norwegskeho městačka Hønefoss w swójskim domčku, je so Janek Wowčer rozmołwjał.

Kak je so wam za čas sylneje koronapandemije w Norwegskej zešło, a sće wuwiće tež w Němskej sćěhowali?

J. Młynk: Wuwiće w Němskej smy jara nadrobnje sćěhowali. W Norwegskej njeběchu wobmjezowanja tak jara pytnyć kaž we Łužicy. Škitne nahubniki njejsmy žane trjebali, a na wsy bě jara měrne.

Kak sće pandemiju nastupajo šulu, dźěći a dźěło zmištrowali?

Wužadace šulske lěto 2020/2021 je so dźensa skónčiło. To je šulerjam, wučerjam a předewšěm tež staršim zawěsće wulke wolóženje. Přestawku su sej wšitcy wjace hač zasłužili. Štó drje by loni w awgusće na to myslił, zo budu šule měsacy dołho koronawirusa dla zawrjene.

Loni 14. decembra poda so Němska do druheho kruteho lockdowna, a šulska wučba je so zaso doma wotměwała. Tak su so hodowne prózdniny hižo 18. decembra započeli a nic kaž předwidźane 23. decembra. Poprawom dyrbjachu šule 11. januara zaso wotewrjene być, z čehož pak ničo njebu. Zakónčace rjadownje smědźachu tydźeń po tym zaso do šule. Wot 15. februara běchu tež zakładne šule zaso přistupne, měsac pozdźišo tež wšitke zbywace kubłanišća na wuchodźe Sakskeje. Wot 23. apryla pak běchu zwjazkoweho nuzoweho borzdźidła wšitke šule w Budyskim a Zhorjelskim wokrjesu znowa zawrjene. Skónčnje wot 19. meje smědźachu so šulerjo krok po kroku zaso do nich nawróćeć.

Što je swójba a štó do njeje słuša? Po definiciji je to cyle jednore. Swójba je najmjeńša forma žiwjenskeho zhromadźenstwa. Štó pak do swójby słuša? Mnozy bychu­ rjekli, zo su to staršej a jeju dźěći. Je pak tomu přeco tak? Wotmołwu na tele prašenje dawaja dźěći a starši w ra­miku wustajeńcy, kotruž tuchwilu w Budyskim krajnoradnym zarjedźe pokazuja. Wobhladujo sej wobrazy, na kotrychž su widźeć wšitcy ći, kotřiž čuja so do swójby přiwzaći, dyrbju so smějkotać. Namolowane su tam swójba pinguina, słónčna róža z mnohimi kćenjowymi łopješkami, kotrež nana, mać a syłu dźěći zwjeseleja, abo su to nan a syn z gitaru na klinje a z maćerju pobokuo. Ze wšitkich wobrazow rěči wulka lubosć dźěći staršim a nawopak. Při tym njeje konste­lacija swójbow scyła jednora. Dźěći dźě su jeno zdźěla přiwuzne ze swójbu, w kotrejž bydla. A njejsu tež syn abo dźowka zwobraznjeneje maćerje, kotraž so sama wo holcu abo hólca stara. Ně, je to, zo bych definiciju dalši króć trjebała, žiwjenske zhromadźenstwo jednotliwcow ze wšelakich domjacnosćow.

We wobłuku 2. hornjołužiskeho festiwala dźěćaceje hudźby, kotryž su dźensa na dworje Budyskeho Kamjentneho domu zahajili, koncertuje jutře na samsnym městnje serbski spěwytwórc Bernd Pittkunings (Serbske Nowiny rozprawjachu). Bosćan Nawka je so z nim rozmołwjał.

Knježe Pittkuningso, festiwal je přede­wšěm na dźěći wusměrjeny. Kak sće so na to přihotował?

B. Pittkunings: Wuhotuju na hižo 40 lět programy za dźěći. To potajkim žadyn­ problem njeje. Wužadanje w tym zwisku stajnje je rozdźělne staroby wopytowarjow wobkedźbować. Wšako mam před sobu pěstowarske dźěći runje tak kaž šule­rjow w starobje hač do dwanaće lět. To móže chětro dificilne być. Jutřiši program wopřijima tójšto němskich ­pě­snjow­ a wjacore serbske, wšitke z mojeho pjera. Tele rozdźělenje mam za wažne, dokelž wotpowěduje to publikumej. Wotmysł je, zo němscy připosłucharjo serbske spěwy poněčim tež sobu spěwaja, za čož pak trjebaja takrjec sćoplenje w „zwučenej“ rěči.

Po dołhej přestawce budźeće zaso před publikumom hrać. Sće nerwozny?