Dźakuja so hudźbnikej Korli Tilichej z trójnej „Sławu“
Serbski folklorny ansambl Slepo dźakuje so z trójnej „Sławu“ klarinetistej Korli Tilichej za swěrne čłonstwo. Dlěje hač 40 lět je jón wuměłsce podpěrał.
Na domojjězbje z njedawneho wustupa na sakskej krajnej zahrodnej přehladce w rudnohorinskim Oelsnitzu je so Korla Tilich z cyłkom rozžohnował, wozjewjejo, zo bě to jeho posledni wustup w kruhu ansambla. Klětu budźe wón wosomdźesat.
33 lět skutkowaše Korla Tilich w Slepjanskim ansamblu jako soloklarinetist a dudak. Wot lěta 1966 twari wón dudy. Wotpowědne dźěłowe kroki – kozu zarězać, jej kožuch wotćahnyć a jón garbować, tružić, trubku točić a wudebić atd. – bě w Pólskej nawuknył.
W Rakecach podawaše instrumentalnu wučbu. Jako wjelelětny hudźbny nawoda ma wón zdobom wulku zasłužbu na docpětej wuměłskej kwaliće tamnišeho dujerskeho orchestra.
Wo Drježdźanach
Mišter a jeho bywša šulerka wustajataj mólby
Dešno (HA/SN). Hižo dźeń po wuspěšnym sobotnym wječoru we wobłuku „nocy muzejow“ w Delnjej Łužicy su zajimcy njedźelu dalše rjane zarjadowanje w Dešnjanskim domizniskim muzeju dožiwili. Pod hesłom „Mišter a jeho šulerka“ wotewrěchu tam nowu wosebitu wustajeńcu. Dwaj wuměłcaj z Gubina předstajataj so z něhdźe třiceći mólbami we wšelakich technikach. Staj to znaty moler a grafikar Klaus Bramburger a Ute Gruner, kotraž je pola njeho wjele lět wuspěšnje molować wuknyła.
Nawodnica muzeja Babett Zenkerowa w lawdaciji podšmórny, zo jedna so tu wo wosebite přećelstwo mjez wuměłcomaj, kajkež jenož rědko mamy. „Mjeztym pak njeje Ute Gruner wjace šulerka, ale steji na swójskimaj wuměłskimaj nohomaj“, rjekny muzejownica.
Na swojich wobrazach we wšelakich technikach staj wuměłcaj tež serbske motiwy zapopadnyłoj. Ute Gruner je mjez druhim serbsku žonu z Dešna molowała. Přebywajo tam na zapusće bě wona tak hnuta, zo je na to wobraz molowała. Klaus Bramburger prezentuje so w nowej wosebitej přehladce z dosć modernym molerstwom z jara sylnymi barbami.
Naša kultura na BUGA
Na slědach serbskich wopřijećow
Stajnje na dobro pismowstwa a nowinarstwa dźěłała
Luba Monika,
štó by sej myslił, zo sy dźensa hižo 65. žiwjenske lěto zakónčiła! K tutomu wosebitemu jubilejej Ći wutrobnje gratuluju.
Haj, je to nětko nimale štyrceći lět, zo so hižo znajemoj, jako so naju žiwjenskej šćežce 1977 prěni raz křižowaštej. Ale widźach Će hižo prjedy jako młodu Moniku Rozowskec, pochadźacu z Radworja, na SRWŠ w Małym Wjelkowje, hdźež wšak my holcy z dźewjatki skerje na hólcow z jědnatki, w kotrejž Ty běše, hladachmy. Sy tam 1969 maturowała – naju šćežce wjedźeštej tehdom nimo so – a sy so podała na studij pedagogiki do Erfurta, hdźež sy swojeho pozdźišeho mandźelskeho, młodeho basnika Benedikta Dyrlicha, zeznała. Po diplomje dźěłaše Ty wot 1973 jako wučerka rušćiny a němčiny w Hodźiju a pozdźišo w Budyšinje. Nazymu 1977 wjedźeše Će puć do redakcije Płomjenja w LND. Tak bu moja kolegina a přećelka, naju dźěłowe a literarne zajimy so kryjachu: Prócowachmoj so šerpatku na dobro serbstwa přinošować.
Wo knihach a kniharni (11.09.15)
Před třomi tydźenjemi je so šulske lěto započało a šwita nowačkow nětko do šule chodźi. Sobu jako prěnje wuknu dźěći jednotliwe pismiki, zo bychu so prawje bórze do čitanja a pisanja dać móhli. Serbski alfabet je tež był zakład za nowowstku Alfonsa Frencla. W publikaciji z titulom „Mój serbski słownik“ wěnuje so wón wosebje woteznatym a njewšědnym serbskim wurazam a podawa zajimowanemu čitarstwu na popularne wašnje dohlad do stawiznow rěče. Swěrni čitarjo Frenclowych knihow pak njetrjebaja so bojeć. Daloki swět, wo kotrymž wě awtor stajnje na tak putace a nazorne wašnje rozprawjeć, so tež w aktualnym wudaću jewi. Wšako njeje so wón jeničce z maćeršćinu zaběrał, ale rysuje tež zajimawe paralele k druhim rěčam a krajam.
Muzejowa nóc w Delnjej Łužicy
Choćebuz (SN/at). Na sobotnu Nóc muzejow we łužiskej muzejowej krajinje hotuje so 23 zarjadnišćow w delnjołužiskimaj wokrjesomaj Sprjewja-Nysa a Hornje Błóta-Łužica. Angažowani muzejownicy a jich pomocnicy su za lětušu mjeztym 11. tajku nóc wjele idejow zrodźili. Koncentrowany poskitk „Jedna nóc – jedyn region“ swědči zdobom wo hustej muzejowej krajinje, kotraž njezłožuje so jenož na města kaž Baršć, Gubin abo Zły Komorow, ale chowa tójšto zajimaweho we wjesnych zarjadnišćach Delnjeje Łužicy.
„Muzeje a domizniske stwy ze serbskim wusměrjenjom su derje zastupjene“, wjeseli so Babette Zenkerowa z Dešnjanskeho domizniskeho muzeja. Wona wočakuje tam na wječork pod hesłom „Lózyske słowa – lózyske spěwy – šikwane holcy“ mjez druhim hudźbnu skupinu Berlinska dróha a spěwytwórca Bernda Pittkuningsa. Tež w Janšojcach, Turjeju, Prožymju a Radušu budu durje muzejow šěroko wotewrjene. Wokoło Picnja, Baršća abo Wjelceje móžeš wot jednoho poskitka kdruhemu kolesować.
