Sakska je Kamjensku Boršć za zwjazkowy zapis imaterielneho kulturneho namrěwstwa nominowała. Město Kamjenc a Spěchowanske towarstwo Boršć stej požadanje zapodałoj, kónc lěta ma konferenca kulturnych ministrow krajow rozsudźić.
Drježdźany/Kamjenc (SN/CoR). „Kamjenska Boršć je ze swojimi wjace hač 300 lětami stawiznow jedyn z najwjetšich šulskich a domizniskich swjedźenjow Sakskeje. Na wosebite wašnje steji za tradiciju a naroki. Runje w časach kaž nětčišeje koronakrizy sej wuwědomjamy, kajki wosebity wuznam žiwe tradicije našeho kulturneho herbstwa za našu regionalnu identitu maja. A nadźija je žiwa, zo móže so Boršć bórze zaso ze z kwětkami a chorhojemi pyšenym swjedźenskim ćahom přewjesć“, rozłožuje sakska kulturna ministerka Barbara Klepsch (CDU).
Koronawirus ma wšědny dźeń redaktorow mjeńšinowych dźenikow, kotrež su w Europskim zjednoćenstwje dźenikow w mjeńšinowych a regionalnych rěčach (MIDAS) zwjazane – mjez nimi su tež Serbske Nowiny – w horšći. Smy so raz wobhonili, kajka tuchwilna situacija w čłonskich dźenikach MIDAS je. Dźensa rozprawjamy wo pólskej nowinje w Čěskej Głos.
Český Těšín (SN/JaW). Głos je wot koronakrizy runje tak potrjecheny kaž dalše mjeńše nowiny a předewzaća. „Wšitcy sobudźěłaćerjo, tež žurnalisća, dźěłaja wot doma. Přidatnje dyrbja woni po wukazu knježerstwa škit za nós a hubu měć, wopušća-li dom“, zdźěli redaktor Adam Krumnikl. Spočatnje mějachu tam tež ćeže z ćišćom nowiny a roznošowanjom. Přičina bě, tak Krumnikl, njewěstosć wukazow dla, njejasny přichod hospodarstwa, a zo zawody w spočatnej fazy pandemije přistajenych pušćachu. „Mjeztym wšitko zaso stabilnje běži.“
Minjenu wutoru, 7. apryla 2020, je dźiwadźelnik Měrćin Słodenk zemrěł. Z jeho smjerću wuhasnje hwězda prěnjeho rjada na Budyskim dźiwadłowym njebju. W cyłkownje 45 lětach swojeje karjery błyšćeše so 8. awgusta 1938 rodźeny Słodenk jako mnohostronski předstajer charakterow, zawostaji zaćišć jako słužownik kaž jako knjez, jako nora runje kaž rjek, w komiskim kaž w tragiskim.
Njepřetrjechena bě jeho wobdarjenosć, přenapjate situacije z lapidarnym přispomnjenjom wolóžić a je ze swojim suchim humorom smjeću přepodać. Jako dósta swój prěni personalny wupokaz a zastojnik so za jeho rodźenym městnom wobhonješe, praješe Měrćin: „Stara Cyhelnica!“ Rozzłobjeny zastojnik jeho powuči: „Nječińće tu žane žorty! Měnju městno naroda, a nic dom!“ Měrćin na to sucho wotmołwješe: „Stara Cyhelnica je serbska wjes w Kamjenskim wokrjesu!“
Tež wuměłske dźěło w Serbskim ludowym ansamblu ćerpi pod wuwzaćnymi postajenjemi pandemije koronawirusa dla. Mnohe zarjadowanja su přesunyli, někotre samo na klětu. Přiwšěm maja plany za meju.
Budyšin (SN/CoR). „Njewěmy hišće, hač směmy to činić, mamy pak planowane, w meji zaso ze zarjadowanjemi započeć – jeli nam knježerstwo to, snano tež pod wěstymi wuměnjenjemi, dowoli“, nadźija so medijowy rěčnik SLA Stefan Cuška. Tak chcedźa 6. meje z rjadom „Zynki a linki“ w Budyskej Röhrscheidtowej bašće pokročować. Na hudźbno-literarnym wječorje chce Hanka Rjelcyna z twórbow Marje Młynkoweje čitać a smyčkarjej SLA chcetaj čitanje z hudźbu Detlefa Kobjele, Jura Mětška a serbskeje kaž tež mjezynarodneje folklory wobrubić. Dwaj dnjej pozdźišo, 8. meje, ma so wosebite zarjadowanje rjada „Wobkuzłaca klasika special“ wotměć, a to pod hołym njebjom w Budyskej ruinje Mnišeje cyrkwje. Pod nawodom Andreasa Pabsta chce orchester publikumej twórby filma, musicala a klasiki předstajić. Podpěru dóstanu hudźbnicy wot spěwneju solistow Jae-Hyung Cho (bariton) a Jany Marie Gropp (sopran).
Třinaće lět je wona w samsnej stwě knihi lektorizowała, před dwěmaj tydźenjomaj je Katrin Čornakec do swojeho noweho domicila w Ludowym nakładnistwje Domowina přećahnyła, do stwy šefredaktorki kulturneho časopisa Rozhlada.
Hdyž sej dźensa na jutrowne jěchanje dojědu, je to hišće samsny puć přez pola, lěsy a wjeski, kotrež běchmy hižo jako dźěći ze staršimaj jutrońčku rano do Ralbic nóžkowali. Tehdy smy zahe doma wotešli. Naš nan chcyše do toho hišće do niwoweho lěsa hić, kotryž mału wjes wobdawa. W njej su wuske dwory, wobdate wot wysokich murjow z ćežkimi drjewjanymi wrotami. A hrubje česane zornowcowe platy zwjazaja puć a statoki, přetož podłu wjesneje dróhi steji we hłubokej hrjebi čornočerwjena bahnojta zerzawa woda. Čičrowate kački tworja z pohibami swojich nóžkow we njej slěborne smuhi.
Żary, bywši němski Sorau, partnerske město Běłeje Wody, je po Choćebuzu druha najwjetša komuna Delnjeje Łužicy. Po wutworjenju Němskeho reicha 1871 nastachu tu mnohe industrijne a rjemjeslniske zawody. Město bu 11. apryla 1944 wot ameriskich lětadłow bombardowane. Tamniša pórclinowa fabrika bě drje wonu „čornu wutoru“ přetrała, po wobsadźenju města přez sowjetske wójska w februaru 1945 pak z produkciju pórclina wjace započeli njejsu. Wo „běłym złoće Delnjeje Łužicy“ zhoniće w Muzeju šlesko-łužiskeho pomjezneho kraja w pólskich Żarach.
Ze stawiznow twornje