Domjacy skót je dźě­ćom stajnje wul­ka ra­dosć.

W dźensnišim Dźě­­ći­zna­ku chcemy wam ně­ko­tre z nich před­stajić. Dźěći Wor­kle­­čan­­ske­je pě­sto­war­nje a Radwor­skeje za­kła­dneje šule su so mi­njene tydźenje ze zwěr­jatami zaběrali. Maće-li tež wy zwěrjo doma, po­­daj­će Dźě­ći­zna­kej w běhu lěća wa­še do­ži­wje­nja z nimi!

We wobłuku swojeho fachoweho dźě­ła zaběra so naš kubłar we wukubła­nju knjez Bulank z nami tučasnje

z temu „zwěrjata na burskim statoku”. Ty­dźen­sce wobjednawamy k tomu je­dne nowe zwěrjo, kaž na přikład konja, wowcu, kruwu, kokoš abo nukla. Nawuknjemy, što kóžde zwěrjo žerje, kak je prawje pomjenujemy, hdźe je na burskim statoku namakamy abo kotre wosebite wudźěłki nam zwěrjo dawa. Wězo sej tež kóžde zwěrjo we wo­praw­dźitosći zhromadnje wob­hladamy. K tomu wopytamy přeco zaso druhi statok, hródź abo pastwu, hdźež wše­lake zwěrjata namakamy. Jako skupinski wjeršk wulećachmy sej, mała skupina Worklečanskeho dźěćaceho dnjoweho přebywanišća „K wódnemu mužej“, zhromadnje

Lukaš Vcelich

Mamy doma kruwu. Sym jej mjeno Mući dał. Wona je bruna a běła. Mući žerje wows, syno, trawu, sad a zeleninu. Wona pije mloko abo wodu. Doma mamy hródź. Najradšo Mući žerje abo jenož

wokoło leži a ruje.

Psyk Marthy Wenclec rěka Venus (naprawo). A tež Leńka

Henichec ma doma psyka z mjenom Lotta, kotraž je cyle běła.

Milenka Eizeltec so doma

rady z kóčkami pleńči.

Do 800lětnych stawiznow Bukec pohladane

Wobhladaš-li sej Bukecy, tak zjewi so wjes ze swojej prěnjej cyrkwju před 800 lětami tež prěni raz w swětle stawiznow. To sta so 25. februara 1222. Biskop Bruno II. Mišnjanski přepisa z wopismom cyrkej a sydlišćo Bukewicz Budyskemu tachantstwu. Tute na wyšinje ležace sydlišćo (300 metrow nad mórskej hładźinu) namakamy na poł puća z Budyšina do směra na Lubij. W běhu časa su Bukecy mnoho wosebitosćow dóstali. Nimo toho pobrachuja starše archeologiske namakanki. Po wšěm zdaću eksistowaštej něhdy dwě sydlišći, w rozdźělnym času nastatej, kotrejž stej pozdźišo hromadźe zrostłoj. Starši dźěl drje bě wona wjeska, kotraž je so na trochu škitanej sewjernej kromje wyšiny wuwiła a kotraž bě słowjanskeho pochada. Za to rěči mjeno Bukowica, pokazka na „městno w bukowym lěsu“. Pozdźišo, jako bu słowjanski sydlenski rum wot zažneho 10. lětstotka do tak mjenowaneho zažnofeudalneho němskeho knjejstwa zarjadowany, je so dalše sydlišćo wuwiło.

Na festiwalach po wšěm swěće zetkach chětro zajimawych ludźi. Tak je so mi stajnje na festiwalu „Łužica“ w Chrósćicach a Hochozy šło a tež festiwal dudakow w Slepom minjeny kónc tydźenja w Slepom w tym žane wuwzaće njebě.

Na swjedźenskich kemšach mi woni hižo napadnychu w swojich narodnych drastach z tójšto čerwjenymi elementami. Drasta bě mi někak znata a myslach hnydom na rybarjow. Zo ležach z tym prawje, mje w rozmołwje z čłonami Rejwanskeho a folklorneho ansambla Ihna na 9. mjezynarodnym festiwalu dudakow w Slepom minjeny kónc tydźenja ćim bóle zwjeseli.