Hdyž přez Hózk jědźeš, husto Michała Domanju zetkawaš, kiž je z kolesom po puću – přeco w chwatku, přećelny a z posměwkom we wobliču. Rady pak sej tež chwile bjerje za rozmołwu. Čłowjek njeby wěrił, zo wón dźensa swoje 90. narodniny swjeći a to w kruhu swojeje wulkeje swójby. Čas žiwjenja běše wón z ćěłom a dušu ratar, hač do dźensnišeho. A tute powołanje jeho přeco hišće ćělnje a w duši wozboža.

Michał Domanja narodźi so 12. awgusta 1935 na burskim statoku w Němcach. Pozdźiše powołanje bě jemu takrjec do kolebki połožene. Prěnje lěta chodźeše we wsy do šule, tež we wójnskim času. Hižo jako dźěćo bě surowosć wójny dožiwił. To jeho čas žiwjenja njeje pušćiło. Stajnje wupraja so přećiwo kóždej wójnje a wšemu brónjenju. W tehdyšej Pruskej bě serbska rěč wosebje rigoroznje zakazana, tak zo počachu ludźo w Kulowskej wosadźe dale a mjenje serbować. Tež Domanicy su přiběrajcy doma němcowali. Kulowske serbske towarstwo Bratrowstwo bě w tutych lětach zakazane.