China, Indiska, Kenia a Sri Lanka – ni­hdźe na swěće telko čaja njeplahuja kaž w tychle krajach. Hladamy pak na kón­činy swěta, hdźež najwjace čaja wupija, lisćina cyle hinaša wupada. Na čole steji mjenujcy kónčina, kotruž w prěnim wokomiku drje lědma štó z čajom zwjazuje, byrnjež tam mnozy z nas najskerje samo hižo jónu byli. Je to Wuchodna Friziska, hdźež po ličbach Němskeho čajoweho zwjazka z lěta 2016 wob lěto 300 litrow čaja na wosobu wupija. Telko kaž nihdźe druhdźe na swěće. Je to nimale jědnaće króć telko kaž přerěznych 28 litrow po cyłej Němskej.

Debjenje jejkow je w Ser­­bach kruty wobstatk ju­trownych přiho­tow. Tomu je za­wě­sće tež pola was tak, abo?

Kóž­de lěto wot­měwaja so we Łužicy tuž mnohe ju­trowne wiki. Před dwě­maj tydźenjomaj běchu tajke w Budyšinje, hdźež je zaso tójšto ludźi přišło. Mjez nimi bě znowa wjele mło­dych swójbow, kotřiž wužiwachu składnosć, wuměłcam přez ramjo hladać a so sami w de­bje­nju jejkow wuspytać. Hdyž rjane ju­trowne ­­jejka widźiće, maće za­wěsće tež ­lóšt tajke debić. Ni­­maće-li doma žaneje při­ležno­sće za to, je dosć druhich móž­no­sćow. Tónle kónc tydźenja mó­žeće sej na jutrowne wiki we wokolinje do­jěć. Tajke za­rjaduja we Wojerow­skej Łužiskej hali. Zdobom poskići Serbski muzej w Bu­dyšinje wjacore terminy debjenja jejkow. Tam móžeće sej zdobom lětušu jutrownu wu­stajeńcu wob­hladać. Bianka Šeferowa

Serbske dźěćace dźiwadło NSLDź pokazuje nětko swoju nowu hru „Mały Muk“. Dźewjeć šulerkow a třo šu­lerjo bajku Wil­helma Hauffa předstajeja. Na prašenje Franca Klima­na, kiž hłowneho rjeka krucha hraje, hač chcedźa sej při­hla­dowa­rjo mło­dych dźiwa­dźelnikow wob­hla­dać, ­byr­njež sta­wiznu hižo zna­li, su wo­pyto­warjo na premjerje wótře wot­­mołwili: „Haj!“

A nadobo su wšitcy zhromadnje w orienće, dokład­nje wosrjedź přewšo stareho města Damaskusa. Na ba­­za­rje pyta Mały Muk za dźěłom. Knjeni Awazijowa jeho słužbu rady wužiwa. Wón ma so wo jeje kóčce starać a jej wšěd­nje snědań přihotować. Nažel pak njeje wona ru­nje­­won luba a přećelna žona. Nawopak, wuklu­kuje Muka a jemu ani jeničkeho swobodneho dnja nje­dowoli! Młody rjek chce swoje dźěło tuž wupowědźić, dokelž by jara rady swjedźeń wulkeho sultana dožiwił. To wšak so jemu tež radźi – ale lózyska knjeni Awa­zijowa so jemu město ze mzdu jeno ze stary­mi črijemi a křiwym kijom dźakuje. Nimo toho smě sej Muk jeje ­sta­reho psa Alija sobu wzać. Srjedź nocy w pu­sći­nje pak počina tón nadobo rěčeć ...

To je ći wěcka! Štó da tam z woknom nutř hlada? Kóčka! To bě překwapjenka za dźěći a jich maćerje. Te běchu sej do Smjerdźečanskeje LIPY dojěli. Čorna kóčka z běłymi packami a zelenymaj wóčkomaj hladaše přez wokno do jstwy. Što drje sej wona při tym mysleše?

Ow, kajke su to rjane hrajki. Hač maja tež kulku z wołmy? Z tej bych sej ja rady hrała. Štom, na kotrymž móžu swoje panochty wótřić, pak njewidźu. Stólcy, po kotrychž móžu skakać, tež nic. To drje tam žane kóčki njejsu. Ći ludźo jenož bjesaduja. Ow, je to wostudłe! Ći tla sej ani jedyn druhemu picu z talerja njebjeru. Kóčki to znajmjeńša činja. My wšak so druhdy kusamy a drapamy. A hdyž syda mjaso, nó pon ... A za čo mazaja sej z papjeru po rukomaj? Ach, woni so rjedźa. To mam sej ja wo wjele lěpje. Wozmu za to swój jazyk. Tak lutuju papjeru a mydło. A potom maćerje dźěćom z mokrej lapku ruce trěja. Z wodu? Brrrr, tu scyła njelubuju. Tuž sej wjackróć wob dźeń kožuch z jazykom wurjedźu. A tež klamy mojich małych kóčkow. Jenož derje, zo njejsym čłowjek. Ně, tu njebych sej ze swojimi mickami hrajkać chcyła.