Nócne procesiony křižoweho puća wjeršk wulkeho pjatka w susodnej ...
Polacy su z tradicijemi dojutrowneho a jutrowneho časa wusko zwjazani a je swěru pěstuja. K tomu słuša w prěnim rjedźe póstny čas, kiž traje tam wot popjelneje srjedy hač do wulkeho pjatka.
Pólska katolska powěsćernja KAI je při woprašowanju zwěsćiła, zo 92 procentow wobydlerjow kraja póstny čas a z nim zwjazane wobrjady a zawjazki akceptuje. K tomu słuša spowědź runje tak kaž wobdźělenje na křižowym puću, zo bychu sćěhowali ćerpjenje Jězusa Chrystusa. Wažne su dale póstne prědowanja, kotrež wosady same organizuja. Duchowni rozłožuja wažnosć a wuznam jutrow, namołwjeja křesćanow k modlitwje, nakazanju a nutřkownemu wobnowjenju. W tym času su ludźo tež napominani bědnym, chudym a wosamoćenym pomhać.
Wulki wothłós ma w susodnym kraju póstna pomocna akcija Carity za nuzu ćerpjacych. W cyłkownje 1 500 wobchodach steja w tym času groćane koše, do kotrychž móžeš něšto z toho darić, štož sy runje kupił, a tak chudych, bjezdomnych a předewšěm syroty podpěrać.
Pacientej z rukomaj dobre začuće darić
Z osteopatiju a přirodnym hojenjom mnohim we Worklecach pomhaja
Anja Schunke je jako fyzioterapeutka a osteopatka Serbow zeznała.Katja Kuringowa zamóže pacientam do wočow, ale tež do duše hladać.Na něhdyšim Worklečanskim ryćerkuble, w bywšej chorowni a słužbje maltezow, je zaměstnjena wosebita praksa třoch žónskich. Kóžda za sebje ma swojich pacientow a kóžda za sebje ludźi, młódšich a staršich, dźěći, žony a muži na swoje wašnje hoji. Nic z tabletami a krjepkami, ale přewažnje z rukomaj. Tež na te wašnje so po rěčnej hodźinje mnohim wjele lěpje dźe hač do toho. Z kotreje přičiny drje maš nastajnosći hłowy- a brjušebolenje, abo njemóžeš prawje nastupić, čehodla će stawy bola, abo ći tež dušinje lochko wokoło wutroby njeje? Su z wobchadneho abo druheho njezboža organy potrjechne? Hdy, kajke? Tajke abo podobne symptomy drje je kóždy z nas hižo měł a tohodla snano domjaceho lěkarja wo pomoc prosył.
Swědki stareho drjewjaneho mosta su dźensa na Mičec zahrodźe ...
Pohladnicy powědaja wo dawnych časach, swědča wo podawkach a ludźoch.
Alfons Handrik wotkrywa nam swět,
na kotryž smy w minjenych lětach nimale pozabyli.
Hdyž jutrońčku křižerjo Ralbičanskeho a Kulowskeho procesiona přez Sulšecy jěchaja a radostnu powěsć wo zrowastanjenju Chrystusa zanošuja, widźa woni tam dospołnje hinaši wobraz hač na pohladnicy z lěta 1930. Ta wšak je němy swědk wo chuduškich poměrach tehdyšich tamnišich wobydlerjow podłu Čorneho Halštrowa.
Pohladnica njedopomina jenož na to, zo běchu Sulšečenjo w srjedźowěku wot morowych epidemijow ćežko domapytani abo zo stachu so tykowane domy, často ze słomu abo rohodźu kryte, wopor zahubnych wohenjow. Hišće dokładnje před sto lětami wotpali so tam šěsć statokow a 1934 štyri dalše. Z dawnych časow buchu Sulšecy wosebje nalěto powodźene. Tohodla běchu dźěłowi kameradojo w 1930tych lětach běh rěki změnili. Promjo naprawo, hdźež steji dźensa kulturny dom, bu zasypane. Na městnje tykowaneho domčka zboka mosta wuhladamy dźensa rjany masiwny statok Mičec swójby.
W Gołkojčanskej pincy hity zrodźili
Siegbert Himpel w swojim studiju a za měšenskim pultom tež tajke a hinaše serbske štučki nahrawa
Mikrofon producent cyle łahodnje instaluje. Wšako njeje tajki runje tuni a njesměł na zemju padnyć.Prjedy hač móže Siegbert Himpel scyła nahrawać, dyrbi słuchatka přihotować a na kóžde wucho prawje nastajić.Tute knefle měšenskeho pulta smě jenož producent „wjerćeć“.Někotryžkuli ze staršeje generacije zawěsće hišće NDRsku hudźbnu skupinu G.E.S. z Choćebuza znaje. Wšako bě trijo – mužej z gitaru a markantnym kłobukom a šikwana spěwarka – tež we wusyłanju „Kotoł pisaneho“ wustupiło. Prawidłownje běchu woni w „Bong“ widźeć a wudobychu sej 1980 we wubědźowanju „Goldener Rathausmann“ w Drježdźanach 2. myto. Po politiskim přewróće 1992 so skupina wšelakich přičin dla rozpušći, nic pak w zwadźe.
„Měrowe zrěčenje“ zwiski mjez
Dźensa před 70 lětami je Sakski krajny sejm w Drježdźanach prěni serbski zakoń schwalił
Sakski krajny sejm je 23. měrca 1948 Zakoń wo zachowanju prawow serbskeje ludnosće wobzamknył. To bě před 70 lětami. Za čas NDR kaž tež po towaršnostnym přewróće 1989/1990 su so Serbja a Němcy wospjet z tymle historiskim podawkom zaběrali. Před 20 lětami na přikład wotmě Serbski institut k tomu kolokwij w Budyšinje. Přinoški historikarjow, ludowědnikow a juristow wozjewichu w informaciskich łopjenach třěšneho zwjazka Łužiskich Serbow (Domowina-info, měrc 1998). Dźensa mamy nowe zakonske rjadowanja za Serbow w Braniborskej a Sakskej. Čehodla tuž na tajki podawk spominać?
Wo wobsahu a prěnich wuskutkach zakonja
Nan ze słabej strowotu njesprócnje dźěłałZe zapiskow Richarda Zahrodnika, 2
Dźěćatstwo w narańšej ewangelskej kónčinje mjez Bukecami a Lubijom kónc 19. lětstotka wopisuje 1962 zemrěty Richard Zahrodnik. Originalny němskorěčny tekst ze swójbneho archiwa staj jeho prasotrowc Friedhard Krawc a Arnd Zoba-Bukečanski zeserbšćiłoj.
Nan je nas dźěći jara lubował. Husto sym słyšał, kak wón rjekny „dźěćatka su jandźelki“. Njejsmy pak přeco jandźelki byli. Hdyž raz posłušne byli njejsmy, dyrbjachmy tak dołho na konopeju sedźeć, doniž njeje přichodny ćah přijěł. Železnica wjedźeše nimo našeje chěže. To běše přewšo skutkowne chłostanje. Jónu sedźach na konopeju, jako wikowar k nam přińdźe a so wopraša, hač sym chory. Nan pak jemu rjekny, zo mam arest, a to so jara hańbowach. Wobaj so „krutej“ pokuće smějkotaštaj. Kak rady byštaj wonaj tajku wotpokućiłoj.
Luboznje so nan tež wo nas staraše, hdyž smy do łoža šli. W zymje bě naša spanska komorka jara zymna. Mać wohrěwaše dźěćace łoža z hlinjanej wohrěwanskej blešu. Běchmy-li so spicy wotwodźěli, nas nan starosćiwje zawodźě, prjedy hač so sam do łoža lehny.
„Dyrbiš domoj, nětk sy tam trěbny“
Runja stotkam młodych Serbow z cyłeje Hornjeje Łužicy sym tež ja po Druhej swětowej wójnje do Čech „za dźěłom“ šoł. Dźěch do Warnoćic, dokelž mój młódši bratr Ludwig tam wot decembra 1945 na šulu chodźeše. Zo sym w nawuknjenym powołanju w molerstwje pokročował, bě hoły připad. Kantor Jurij Šołta chcyše mje nablaku zaso do Radworja pósłać, dokelž njemějach trěbne wopismo Domowiny. Na zhromadźiznje serbsce zwoblěkana žona srěnjeje staroby – mi so zda, zo je w serbskim internaće kuchariła – wšak mi přišukny, zo „pola Kunerta“ ludźi pytaja. Tak namakach w znatej nohajcarni „Elite“ dźěło a zasłužbu.
Jězby po swěće čaja – Wodu warić, naparić a pić 2. dźěl
W 16. lětstotku je japanski mišter čaja Rikyū na prašenje šulerja wotmołwił, zo njeje puć čaja ničo druhe hač to: Najprjedy zwariš wodu, potom přihotuješ čaj a jón piješ. A jako prawy mišter njeby sej wón najebać bliskich jutrow wěste jejko do hněžka połožić dał, mjenujcy čajowe. Wězo ma swoje lěpšiny – sahnješ z nim jónu do drobnych čajowych łopjenow a maš hnydom prawu měru za jednu šalku, do kotrejež jejko stajiš, horcu wodu k tomu a hižo maš bjez wušparanjow hotowy čaj.
„Serbja trjebaja tež swójski dorost“
Zetkanje z dr. Viktorom Zakarjom w Choćebuskim Rěčnym centrumje WITAJ
Jeho mjeno mnozy w Serbach mjeztym znaja. 34lětny Makedonjan dr. Viktor Zakar je so spěšnje do aktiwneho kulturneho žiwjenja we Łužicy zarjadował. W njedawno w LND wušłej antologiji „Mlóče“ stej tež wozjewjenej dwě jeho zajimawej krótkopowědančce w hornjoserbšćinje – „Poslednja jědź“ a „Pohlady“. To stej jara lyriskej a filozofiskej literarnej twórbje. Při čitanju će překwapja, kak wulkotnje zamóže so wón w serbšćinje poetisce zwuraznić a čitarja putać.
Zetkam so z nim na jeho dźěłowym městnje w delnjoserbskej wotnožce Rěčneho centruma WITAJ w Choćebuzu. 1. januara 2016 su jeho za zastupowaceho nawodu powołali. Do toho bě dwě lěće šefredaktor serbskeho kulturneho časopisa Rozhlad. Tuž nimo hornjoserbšćiny tež běžnje delnjoserbsce rěči.
Informatiwne wudaće wuswědča historiskemu slědźenju dokładnosć ...
Nowa kniha historikarja Erharda Hartstocka
Druhdy hižo dźělčk po wobjimje a wobsahu nahladneje knihi za cyłkowne wudaće rěči. Hdyž naliča serbski historikar Erhard Hartstock w swojej nowostce „Plagen in der Oberlausitz“ wšě dračiny, krjudowanja, bětlowanja w přehladnej tabulce wot lěta 1112 hač do lěta 1869/1870, je to tajke wuswědčenje dokładnosći a zaměrnosći slědźenja w stawiznach.
Erhard Hartstock, rodźeny 1939, je minjene lěta z dwěmaj na fakty jara bohatymaj knihomaj – wo hornjołužiskim ratarstwje a wo hornjołužiskim hospodarstwje – kedźbnosć zbudźił. A to nic jeno mjez bratrami- a sotrami-historikarjemi, ale w samsnej měrje tež w zajimowanej a dotal tola jenož fragmentarisce wo temje informowanej zjawnosći. Wobě knize je dr. Frank Stübner (1954–2017), serbski nakładnik a mějićel nakładnistwa Lusatia, knižnym wikam přepodał. Najnowša Hartstockowa kniha bu w Oberlausitzer Verlag do ćišća data.
