Peter Čačko rozprawja z Bratislavy za Serbske Nowiny

W Modrej, městačku njedaloko Bratislavy, je hač do njedawna dźěłała cyle wosebita keramikarnja – Slovenská l’udová majolika. W časach swojeje najwjetšeje sławy měješe wona wjace hač 300 sobudźěłaćerjow. Wupruwowane fachowe mocy zhotowjachu tule typiski sortiment: talerje wšelkich družin, karany wjetše a mjeńše, šklě a šklički kaž tež tajke a hinaše wazy, wšitke wěcy z tradicionalnymi barbami wozdebjene. Tehdy bychu awtobusy před twornju lědma městna měli, hdyž su wopytowarjow z cyłeho kraja a z wukraja sem wozyli. Po dźěłarnjach swojorazneho produkciskeho drustwa běchu spochi wodźenja dźiwacych so hosći, z kotrychž by sej nimale kóždy w předawarni twornje na dopomnjenku rjany suweněr kupił. Wot najnowšeho pak knježi w „majolice“ ćišina. Předołženja a njewobknježenja hospodarskeje situacije dla dyrbjachu přestać wone unikatne wudźěłki zhotowjeć. W Modrej su nětko tež poslednich přistajenych pušćili. Dołholětna tradicija tohole ludoweho wuměłstwa je zašła.