Po swojej jara wuspěšnej dwurěčnej čitance „Pod Čornobohom“ je Bukečan Marko Grojlich nětko dalšu z wujimkami z Tydźenskich Nowin a Serbskich Nowin wot lěta 1843 hač do zakaza dźenika 1937 přez nacijow a z pokazkami ze serbskich literarnych dźěłow wo narańšich serbskich kónčinach zestajał. Kniha „Mjez Křičom a Lubatu – Zwischen Lutherberg und Löbauer Wasser“ je tydźenja w LND wušła. Wona wopřijima powědki ze šěsć něhdy ryzy serbskich ewangelskich wosadow Bart, Budyšink, Hućina, Hrodźišćo, Malešecy a Poršicy, hdźež bě narańša hornjoserbšćina tehdy hišće wobchadna rěč.

Marko Grojlich je zaso přewšo pilnje powědki wuběrał a do dźesać wotrězkow z najwšelakorišimi temami zestajał. W dźělu „Ze starych časow“ podawa wón někotre ludowe powěsće, tak wo Poršiskim „fajermužu“, wo bajach wo čertach a Čertowym wuměnku a wo nastaću mjenow hórkow, kaž Srěńcy pola Krakec. Chwalobne je, zo awtor w swojim němskim přełožku tež wuznam wšelakich dźensa lědma znatych zapřijećow rozłožuje, na přikład, zo wučinješe jedyn kórc (Scheffel) žita w Sakskej sto litrow.

Rozmołwa z němskim literatom a přećelom Serbow Peterom Huckaufom

Basnik Peter Huckauf z Berlina słuša k tym poetam zwonka Serbow, kotřiž su so sobu najhusćišo na Swjedźenjach serbskeje poezije wobdźělili. Wón je so takrjec do Łužicy a kulturneho žiwjenja najmjeńšeho słowjanskeho ludu zalubował. Wo tym swědča tež jeho basnje. Loni wuńdźe wuběr z nich w němskej, delnjo- a hornjoserbskej rěči w almanachu „Podstupimske pśinoski k Sora­bistice“. W basnjach awtora wučitaš tež jeho­ zwjazanosć k łužiskej krajinje a ludźom, kotřiž su tam žiwi. Alfons Wićaz­ je so z Peterom Huckaufom rozmołwjał.

Waše mjeno je w Serbach znate, wšako so hižo lěta na Swjedźenjach serbskeje poezije a druhich serbskich zarjadowanjach wobdźěleće. Kak sće so scyła ze Serbami a jich swjedźenjemi poezije zeznajomił?

Titulny wobraz nowostki „Moje najlubše powědančka wo zwěrjatach“ Christy Kempter, z němčiny přełožena wot Ja­dwigi Wejšineje, pokazuje małeho elefanta, girafu, myšku, zaječka, mjetelčku, šlinka, žabku a knižku sej wobhladowacu kokošku. Wobraz je rjany pisany, dźěći narěčacy a wotpowěduje tematice. Pře­listowawši knihu dyrbju rjec, zo so prěni zaćišć wulkotnje ilustrowaneje nowostki njepozhubi. Za to chwalbu wuhotowarce Antje Flad. Beletristiska twórba, nětko wot Ludoweho nakładnistwa Domowina w serbskej rěči wudata, předstaja na dwanaće dwójnych stronach krótke powědančka wo zwěrjatach. Z tołšeho papjerca wobstejaca wona stajnje zaso přeproša, do powědančkow pokuknyć.

Z wuměłstwom ducy po puću (1)

Najstarši dźěl šwedskeje stolicy Stockholma rěka Gamla stan, štož poprawom wot šwedskeho gamla staden za „stare město“ pochadźa. Jow na kupje Stadsholmen leži tež Kunglinga slottet „kralowski hród“, hdźež w připołdnišej hodźinje njesměš skomdźić změnu straže wojakow w historiskich uniformach, štož přeco zaso syły turistow z cyłeho swěta přiwabja. Serbski wopytar pak budźe njeda­loko Tyska Kyrkan, tak mjenowaneje Němskeje cyrkwje, kotraž ze swojej 96 metrow wysokej kónčitej wěžu jako najwyši dypk stareho města přewidźeć njeje, nad tym njemało zadźiwany: Hdźež přez kužmot srjedźowěkowskich wuskich hasow runu smuhu poměrnje šěroka Stora­ Nygatan wjedźe, wuhladaš nad jednym z wobchodow napis „Krabat“.