Smy žiwi w zamóžitej a liberalnej demokratiji. Kóždy smě wěrić a myslić, štož chce. Nikomu njeje zakazane swobodnje rěčeć. Naše wsy, domy a puće su picobello. Njedawno dźěch po wsy, jako bě runje wotpadkowe awto po puću. Tónraz ležachu wšelake krosna, meble, graty abo pře­strjency před domami při dróze. Dźiwaš so, što ludźo wšo preč mjetaja, tež rentnarjo abo tajcy, kotřiž njejsu tak zamóžni. Hišće před lětdźesatkami smy wjele na łubju stajeli, snano móhli to abo tamne hišće wužić. Smy reparowali, paslili, lěpili, šili a znowa wobarbili. Ale tajke powołanja kaž šewc, šwalča abo kowar –, kotřiž su wuporjedźeli abo sporjadkowali – su so nimale wšitke pominyli. Kupujemy wšo to najnowše. K jědźi a piću mamy dosć a nadosć a kóžde lěto abo husćišo jězdźimy do dowola. Hospodarstwo prosperěruje a bjezdźěłnosć je mała kaž hižo dołho nic. Lěpje so čłowjekam hić njemóže.