Jawora (SN/MWj). Hornjołužiske wjelki su so zašły čas wo wjele zjawneje kedźbnosće a njerjane powěsće starali. Mjez­tym je rozsudźene, zo smědźa jednoho wjelka z Róžeńčanskeje črjódy třělić. W zwisku z wjelkom pak maja wobydlerjo tež cyle hinaše starosće, kaž nam Beno Wawrich z Jawory piše. W jeho lisće spočatnje rěka: „Minjenu njedźelu rano so njemało dźiwach, jako moje stadleško wowcow nadobo na dworje steješe město na kilometer zdalenej pastwje. Přičina so spěšnje wujasni: Płoty kaž tež milinu dawacy nastroj běchu so zhubili. Móžu jenož tukać, zo je so druhi hobby-wowčer minjenych wjelčich nadběhow nabojał a sej tuž spěšnje a tunjo škit wobstarał.“ Škoda je najprjedy wězo raz materielneho razu. Jaworčanej pak tež do hłowy njecha, „kak lochkomyslnje so tu riziko ćežkeho wobchadneho njezboža akceptuje, hdyž by skót do awta zaběžał“.