Po sakskim hońtwjerskim zakonju ma kóždy wobsedźer abo wužiwar ležownosćow prawo, dźiwje zwěrjata popadnyć.

Budyšin (mwe/SN). Něchtóžkuli so jara hněwa, hdyž jemu šup w nocy zahrodku přerywa, liška po kokoše chodźi abo kunjace psy swoje slědy zawostajeja. K tajkim njeluboznym „hosćom“ słušeja tohorunja šwincy, nutrije a dźiwje nukle. Štóž pak chce je popadnyć, měł zwěrinoškita dla žiwjenske pasle wužiwać a je do schadźenja słónca kontrolować. Při tym wšak hdys a hdy k tomu dochadźa, zo spłóšena domjaca kóčka bojazliwje z tajkich pasli wudźěra. Tež tón abo tamny ­jěžik sej rady do nich zalěze.

Dosahnjene dźiwje zwěrjata zatřělić je jenož wěcywustojnym wosobam přewostajene, štož je bjezpłatne. K nim słušeja rewěrowi hajnicy, skótni lěkarjo abo rěznicy. Wot lěta 1978 je Jurij Lukaš z Worklec hajnik-hońtwjer, za čož ma wotpowědne wopismo. „Jako běch tehdy w swojim rewěrje prěnjeho šupa zatřělił, so w Jědlicy žónska do mnje da, kak móžu tajke šikwane zwěrjatko morić. Dźesać lět pozdźišo samsna wosoba na mnje swarješe, hdy da skónčnje přijědu a šupa zatřělu“, so Jurij Lukaš dopomina.