Konjecy/Drěwcy (aha/SN). Lětuše zymne a mokre nalěćo je zawinowało, zo bě wunošk mjedu jara snadny a daloko pod dołholětnym přerězkom. Kćěło wšak je wšo kaž kóžde lěto, tola wjedra dla njemóžachu pčołki wulećeć. Tele starosće njemějachu jenož serbscy pčołarjo, ale tomu bě po cyłej Němskej tak.
Konječan Jan Šołta, kiž mjeztym dlěje hač pjeć lětdźesatkow pčołki plahuje, z nazhonjenjow wě, zo so straty w nalěću zwjetša zaso wurunaja. Jako su lětsa mlóče kćěli bě wjedro tajke, zo wučinješe wunošk jenož połojcu dołholětneho přerězka. Tež wunošk z akacijow njebě tajki kaž wočakowany. Hdyž pak lipa kćěješe, so straty nimale wurunachu, tak, „zo móžachu pčołarjo we Łužicy spokojom być“.
