Dźensa swjeći w Konjecach žona swoje wosomdźesaćiny, kotruž njeznaju hinak hač w serbskej narodnej drasće. Nimo toho je wona Serbowka a z ćěłom a dušu njebojaznje za swój lud tež wustupuje a so za njón zasadźa. Rěč je wo Reginje Šołćinej, kotraž je mjeztym jedna z (bohužel) poslednich nošerkow narodneje drasty katolskich Serbowkow.

Dźensa před 80 lětami narodźi so jubilarka do Konječanskeje Henčec swójby. W delanskej wsy wopyta wona tež šulu, hdźež wuwučowaše ju mjez druhimi ­Cecilija Hajnec. „Za to, štož dźensa sym a móžu, mam so jej dźakować. Wona je nas w powójnskich lětach derje na žiwjenje přihotowała“, rjekny Regina Šołćina před lětami Alfonsej Handrikej w rozmołwje za Serbske Nowiny. Po šuli kubłaše so Henčec Regina na ratarskej powołanskej šuli dale a dźěłaše w domjacym ratarstwje kaž tež w prodrustwje. Ćežkeho dźěła njeje so ženje bojała a so hač do dźensnišeho njeboji. Mnozy wědźa sej wudźěłki ze Šołćic burskeho statoka w Konjecach česćić, mjez druhim hodowne husycy, kotrež wona přeco hišće sama skuba a za předań přihotuje.