Budyšin. Nazyma we Łužicy je za mnohich jedyn z najrjeńšich počasow: Lěsy so pisanja, dźiwje husy ćahaja a na hatach so nimo dźiwich kačkow, čornjawow a čurkow šěre a samo běłe čaple jewja. Tute elegantne ptaki steja druhdy mjeńšiny dołho na jednym blaku blisko sćiny w niłkej wodźe a łakaja na swój popad. Hdyž maš zbožo, wuhladaš je we wjetšich kolonijach na štomach haćenjow. Tež na bliskich łukach móžeš je wobkedźbować, hdźež zlutniwje so hibajo za myšemi abo dalšimi zwěrjatami ­pytaja. Hdyž pak z kolesom pozastanješ, so spěšnje zběhnu a wotleća. Po wulkosći su šěrej čapli bliske, ale šwižniše z wosebje dołhej šiju, tak zo skutkuja hišće gracilniše. W powětře je běły ptak ze swo­jimi pomałymi machotami a składźenej šiju njezaměnliwy. Hišće před někotrymi lětdźesatkami bě to sensacija, hdyž sy w našich hatach jónu běłu čaplu wuhladał. „W lěće 1993 sym prěnju tule fo­tografował. Wobstatk je so chětro rozšěrił a to hač horje k morju. Před něšto dnjemi sym 70 běłych čaplow na Čerwjenym ­Łuhu blisko Kobjelnja (Göbeln) zličił“ powěda Hans-Jürgen Flacka.