Nic jenož na wsach, ale tež w městach maja mnozy doma skót. Něchtóžkuli nimo toho drobny skót plahuje. Wšitcy so wo strowotu swojich lubuškow ­prócuja. K tomu ­přinošować chce naša serija z pokiwami z weterinarneje ­mediciny. (25)

Kóń je jara čućiwe zwěrjo, dźe-li wo jeho kopyta. To je tež něhdźe zrozumliwe, hdyž sebi předstajamy, kelko zwěrjatow móže swoju wahu na wšelake kosće rozdźělić. Wobhladamy-li sebi anatomiju konja, tworja w delnim wotrězku nohi tři za sobu slědowace kosće (Fessel-, Kron-, Hufbein) nošny aparat. Tak wukonja waha konja stajnje wěsty ćišć na kopyto. Ale tež zespody móža kamuški, hozdźe abo žerite (něm.: ätzend) maćizny k škodam kopytow wjesć.

Dźensa pak wobswětlamy zahorjenje kopyta přez procesy w ćěle konja, tak mjenowane „Hufrehe“. Powšitkownje rěčimy při tutej chorosći wo sterilnym zahorjenju kutis kopyta (Huflederhaut), při kotrymž so poprawne kopyto (kapsla) wot kutisy pušći.