To hižo započa ze žadnostku: z přeprošenjom na spěwanje do Hodźija! Přeprošenje po telefonje rěkaše: Jutře budźe Serbska bjesada spěwać, na farskej zahrodźe. Na wopyt přińdźe Serbska bjesada z Rakec. Chcemy jenož spěwać a so kusk zawjeselić. Mój Božo, wotmołwich, njemóžeće to prjedy rjec? Nimam terminowu protyku při sebi. Ale přińdu – połsta-, ně jedynapołstaprocentnje! Myslach wšak na sensačny podawk w stawiznach němskeho naroda, na hru Němska – Južna Koreja. Hłós ze słuchatka: To je rozsudźene, što chcedźa Korejčenjo přećiwo Němskej wučinić. Ja: Tak jasne to njeje. Korejčenjo su hibićiwši a bojowniši. Přeprošowar: Pójće nož! Ja: Haj wšak, porěču ze žonu.