W serbskej literaturje chowaja so mnohe drohoćinki, na kotrež znowa skedźbnić je trjeba, zo njebychu so pozabyli.

Wotpowědne impulsy chce awtorka

serbskim čitarkam a čitarjam z rjadom „Znowa čitała“ dawać.

Před wjace hač štyrceći lětami wotmě so w serbskich medijach a w serbskej kulturnej zjawnosći jedna z najčilišich a najbóle přiwótřowacych so literarnych dis­ku­sijow. W lěće 1980 bě składnostnje V. festiwala serbskeje kultury tak mje­nowana festiwalna antologija, zběrka powědančkow „Tři kristalowe karančki“, wušła. Z njeje stej so wosebje dwě po­wědančce do serbskeho literarneho pomjatka, tež do mojeho, zaryłoj – „Da sym ja ta poslednja“ wot Bena Budarja a „Dótknjenje“ wot Angele Stachoweje. Poslednje mjenowane sym sej nětko ­hišće raz přečitała.

Česćuja wuznamneho molerja, Maćicarja, slědźerja a zběraćela ludowych spěwow składnostnje jeho 160. narodnin

Lětsa swjećimy 160. narodniny molerja, hudźbnika, etnologa, spisowaćela a zběraćela ludowych spěwow dr. h. c. Ludvíka Kuby, wuznamneho Čecha, wulkeho Słowjana a přećela Serbow.

Ludvík Kuba wěnowaše swoje žiwjenje praktiskemu studijej słowjanskich pěsnjow, narodnych drastow a nałožkow. ­Jeho wobšěrny žiwjenski skutk wobsteji ze zběrki ludowych spěwow wšitkich słowjanskich narodow w 16 knihach.

W tutej kolum­nje powěda wosom redakciji SN znatych mjezy­narodnych awtorow so wotměnjejo pod pseudonymom „prof. Wink“ jónu wob měsac wo swojich ­nazhonjenjach a dožiwjenjach ­we wobłuku zetkanja kulturow, identitow, rěčow a narodnych mjeńšin.

Hudźbnicy zahrachu dalši spěw. Tež tu sy tójšto bojownosće pytnył. Jako běchu hotowi, wopraša so Wink za přełožkom. Griot wotmołwi, zo jedna so wo pěseń, kotraž spěwaše so při krónowanskej ceremoniji za noweho knježićela. „A što tekst wupraja?“, chcyše Wink wědźeć. „Pójće, zabijmy jich“, griot hordźe wotmołwi. „Wjace njetrjebaš za dobreho knježićela.“ Třeći spěw so jako podobny wukopa. Tónraz, tak griot rozkładźe, bě to spěw za kwas włodyki. Spěw, z kotrymž so jeho sława a wulkosć wozjewja. Tež tónle přełožk bě dosć jakny: „Pójće, zabijmy jich.“ Wink a etnologa njeběštaj najebać wulkotne předstajenje spokojom.

W rozmołwje z kinematografom a fotografom Clemensom Jurkom

Z Radworja pochadźacy Clemens Jurk je tuchwilu w Berlinje bydlacy nazhonity kinematograf a fotograf. Jeho mjeno je tón abo tamny zawěsće hižo w zwisku ze wšelkimi widejowymi produkcijemi słyšał, kotrež je Serb profesionelnje přewodźał. W zašłym času je 37lětny mjez druhim tež mnohe serbske hudźbne wideja natočił abo projekt wabjenskich widejow wo serbskich nałožkach, kotryž bě Serbski kulturny turizm iniciěrował, filmisce zwoprawdźił.

Z Clemensom Jurkom je so Jan Bogusz wo tym rozmołwjał, što jeho na produkciji widejow a filmow zahorja a na kotre projekty wón wosebje rady wróćo zhladuje.

Clemenso, hdy je so w tebi zajim za ­kinematografiju abo tež fotografiju zbudźił?