Město Wjelećin w Hornim kraju swjeći lětsa 800. róčnicu pisomneho naspomnjenja. Załožene bu sydlišćo wot serbskich burow najskerje wo­koło lěta 1000. Na to su tež před poł lětstotkom we wobłuku swjedźenskeho ­tydźenja wot 10. do 25. junija 1972 k 750. jubilejej derje pokazali. W swjedźenskim ćahu předstajichu z třećim wobrazom wobsydlenje přez serbskich sydlerjow a z dalšimi bajowe postawy, mjez druhim kuzłarskeho młynka Pumpota, Pana ­Dietricha a připołdnicu kaž tež spjećowanje serbskich roboćanow a serbski kwas wokoło lěta 1850. SLA wuhotowa tehdy serbsku estradu.

Z Wjelećina je rjad serbskich wosobinow wušoł abo tule skutkował. K nim słuša 5. nazymnika 1707 tam rodźeny pozdźiši farar Jan Pjech. Wón bě dźesać lět hač do swojeje smjerće 8. junija 1741 duchowny w Budyskej Michałskej cyrkwi, při kotrejž je serbsku knihownju załožił. Dale je Pjech Serbske spěwarske 1741 sobu wudał a 1736 nowowudaće Noweho zakonja wobstarał. Nimo toho da rjad swojich prědowanjow ćišćeć kaž tež přełožki duchownych pojednanjow „Wo swjatej křćeńcy“.

Přirada za serbske naležnosće města Wojerec ma swoje skutkowanje za intensiwne. Gremij, wopřijacy jědnaće čłonow orientuje so na to, problemy rozrisać. Andreas Kirschke je so z předsydku přirady Evelin Grofinej rozmołwjał.

Maće lěto 2021 hladajo na skutkowanje přirady za zhubjene? Wšako sće so z mnohimi wobmjezowanjemi bědźić měli.

E. Grofina: Ně, za nas njeje žane lěto zhubjene. Kóždy čłon přirady je aktiwny. Mamy jara angažowanych ludźi a tworimy dobre zhromadźenstwo.

Wažne ćežišćo běše nowa wyša šula we Wojerecach ...

E. Grofina: Smy rěčeli z nawodnicu Romy Stötzner a z měšćanostu za šule, kulturu a socialne Měrkom Pinkom, dokelž dźěše nam wo móžnosć, tam serbšćinu jako předmjet abo cyłodnjowski poskitk poskićeć. To njeje runjewon lochki nadawk. Fakt je, zo njespóznawamy dotal zwólniwosć ze stron šulerjow a staršich za wučbu serbšćiny. Nimaja na šuli tež wučerja, kiž móhł serbšćinu podawać. Tež cyłodnjowski poskitk serbšćiny na kubłanišću njeje. Situacija je ćežka. W rozmołwje smy sej njedostatk wučerjow serbšćiny wuwědomili.

Kak móžeće w naležnosći aktiwni być?

Pohladnicy powědaja wo dawnych časach, swědča wo podawkach a ludźoch. Alfons Handrik wotkrywa nam swět, na kotryž smy minjene lěta nimale pozabyli.

Hdyž je rěč wo Słonej Boršći, zbudźa to zawěsće nimale w kóždym z nas asociaciju, na Handrija Zejlerja myslić, kiž je so tam 1. februara 1804 narodźił. Tehdy bě Słona Boršć ze swojimi nimale 200 wobydlerjemi ryzy serbska wjes. Arnošt Muka naliči 80 lět pozdźišo mjez 213 wobydlerjemi hišće 180 Serbow. Bohužel je so to w běhu časa změniło. Tak zwěsći tam Arnošt Černik před 65 lětami jenož hišće něhdźe 43 procentow Serbow, čemuž pak tež dawno wjac tak njeje.

W       zymskim počasu so wjele barbow nje­­jewi. Tak přewahuje přede­wšěm šěra barba, kaž w při­rodźe wobkedźbujemy. Tola we Wor­klečanskim horće je stajnje wšitko pisane, a to tež nastupajo swjedźenje.

Nje­daw­no swjećachmy narod­ninsku fetu na temu barby, kotruž běchu sej dźěći narod­nin­skeho měsaca wuzwo­li­li. Kóžda rjadow­niska sku­­pi­na bě we wotpo­wěd­nej ­barbje zdra­sćena. Na wo­brazu widźiće dźěći 1. lět­nika.

Wulki zazběh z rej­kami a choreografiju běchu šule­rjo 4. lětnika přihotowali. Přiho­towane běchu stacije, kaž na přikład barbjenje włosow, hra BINGO, kreatiw­ny poskitk z eksperi­mentami w ateljeju, ćmowa rumnosć za zna­mjo čor­neje barby z potajnym pismom a lóštne hry.

Popołdnjo je so spěšnje mi­nyło. Samo na hłódne brjuchi zarjadowarjo zabyli njejsu. Tak sydaštej dobra pampu­chowa kulka wot pjekarja a słódny barbojty dessert. Hólcy a holcy su so dobreje a předewšěm wje­sołeje nalady na dom­puć na­stajili.

Team Worklečanskeho horta „K wódnemu mužej“