Zymny kofej a zahubny feromon

pjatk, 21. decembera 2018
artikl hódnoćić
(0 )

Dźeń započa so kaž kóžda druha póndźela. Po dokładnym rozmyslowanju, hač so mi docyła stawać chce, nastajich budźak na dźe­sać mjeńšinow přidatneho spara, nadźijejo so, zo so to zadani. Krótki wućek­ do bjezkónčneho raja sonow pak mi čas rubješe, čehoždla bě mój čuwo­wy kostim­ w stresu wšědneho dnja wot spočatka sem k zwrěšćenju zasudźeny. Kaž přeco w tajkim padźe sej myslach, zo bych to wědźeć dyrbjał.

Šěre ranje njenadźicy moju naladu wopodstatni, a po tym zo bě mój kofej hotowy, spóznach, zo je hižo zaso přepozdźe, zo bych sej jón woměrje zesłodźeć dał. Město toho so ze swojej šalku na tramwajku šmjatach, njehańbićiwym wóčkam dźěći, staršich a rentnarjow wu­sta­jeny. Wuměnkarjo samo chětro chcyćiwje na mój horcy, parjacy so napoj suta­chu. Kaž bychu radlubje sami lunk laptali. Starša žónska so mje při zastanišću w sakskim dialekće wopraša:

To je tola instant-kofej. Zwotkel da jón maće? Wot pjekarja tam na róžku? Tam tola tajke rjane šalki nimaja!

Ně, kofej sym sej doma naparił a njejedna so tež wo instant-kofej. To je tón dobry, rozumiće, tón prawy bunjacy.

wozjewjene w: Kultura
Prošu přizjewće so, chceće-li komentar podać

Serbska debata

nowostki LND