To je ći wěcka! Štó da tam z woknom nutř hlada? Kóčka! To bě překwapjenka za dźěći a jich maćerje. Te běchu sej do Smjerdźečanskeje LIPY dojěli. Čorna kóčka z běłymi packami a zelenymaj wóčkomaj hladaše přez wokno do jstwy. Što drje sej wona při tym mysleše?

Ow, kajke su to rjane hrajki. Hač maja tež kulku z wołmy? Z tej bych sej ja rady hrała. Štom, na kotrymž móžu swoje panochty wótřić, pak njewidźu. Stólcy, po kotrychž móžu skakać, tež nic. To drje tam žane kóčki njejsu. Ći ludźo jenož bjesaduja. Ow, je to wostudłe! Ći tla sej ani jedyn druhemu picu z talerja njebjeru. Kóčki to znajmjeńša činja. My wšak so druhdy kusamy a drapamy. A hdyž syda mjaso, nó pon ... A za čo mazaja sej z papjeru po rukomaj? Ach, woni so rjedźa. To mam sej ja wo wjele lěpje. Wozmu za to swój jazyk. Tak lutuju papjeru a mydło. A potom maćerje dźěćom z mokrej lapku ruce trěja. Z wodu? Brrrr, tu scyła njelubuju. Tuž sej wjackróć wob dźeń kožuch z jazykom wurjedźu. A tež klamy mojich małych kóčkow. Jenož derje, zo njejsym čłowjek. Ně, tu njebych sej ze swojimi mickami hrajkać chcyła.