J. Wowčer: Wón je hłownje za to za­moł­wity, program na nohi stajić. To rěka: so stu­dentow, chór ­a rejowa­nske skupiny napra­šo­wać, jich motiwować, zo so wo program staraja, sceniske a techniske proby organizować, dźiwadźelniske a wobsahowe pokiwy dać, koncept nastajić a wězo kóždy čas za prašenja a pomoc k dispoziciji być.

J. Wowčer: Wězo so přeco nad chwalbu wjeseliš a sy spokojom, hdyž bě wothłós dobry. Pozitiwne dźěło ze Załožbu za serbski lud a technikarjemi bě stajnje motiwacija dale činić.                Napinace wězo tež bě, wšako sy terminy dodźeržeć měł a studentam stajnje zaso na čuwy hić ­dyrbjał, ­­

zo teksty dyp­kownje wotedadźa. A te kontrolować a wobsahi skečow přehladać je čas rubjace. Ale smój to rady činiłoj, tuž pozitiwne wokomiki přewahuja.

J. Wowčer: Powšitkownje sym z niwowom spokojom. Kabarety wšak móhli hišće bóle šćipate być, kaž běchu to do mojich lět jako ­re­ži­ser. Mam zaćišć, zo tučasnje ske­rje na wu­­měłstwo w kabaretach wjetšu wažnosć kła­du a tak falujetej posledni zapal a rizi­ko, sej tež raz wobsaha dla na měcu dóstać.