Swjedźeń swjateje Borbory, kotruž sej tež dźěći česća, je 4. hodownika. W 3. lětstotku w dźensnišej Turkowskej žiwa bě so wona jako młoda žona z wěriwej křesćanku stała, štož pak so jeje nanej, bohatemu překupcej, scyła njelubješe. Za swoju wěru je martrarsku smjerć přećerpjeła.
Dźensa je Borbora patronka hórnikow. Spominamy pak na nju tež z wjacorymi nałožkami. Wišnjace hałžki, na jeje čestnym dnju w ćopłej stwě do wazy tyknjene, hody kćěja. W někotrych kónčinach Němskeje wusywaja pšeńčne zornjatka, tak zo młódna zeleń hody na rjanosć přirody dopomina.
Na někotrych wsach pěstuja rjany nałožk, zo swj. Borbora w dołhim běłym šaće, kotraž ma mjezwočo z běłym šlewjerjom zakryte, dźěći wopyta. W Njebjelčicach su nałožk před třomi lětami wozrodźili, mjeztym zo jón na někotrych wjeskach wokoło Kulowa hižo dawno haja. W Salowje přewodźataj Borboru hižo wječor do swjedźenja rumpodichaj.
83lětna Salowčanka Lejna Nukowa so dopomina, zo bě tomu hižo za čas jeje dźěćatstwa tak: „Bě to za čas suroweje wójny a tehdy smy so my dźěći wjeselili, zo dóstachmy worjechaj, jabłuko abo samo poprjančk.“